''Η συμπολίτευση, η αντιπολίτευση (μείζων και ελάσσων) από κοινού ή ξεχωριστά.''
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν τα μαθαίνουμε ποτέ. Γιατί η δημοσίευσή τους δεν επιτρέπεται, γιατί είναι προσωπικά δεδομένα.
Και πoια είναι αυτά;
1. Τι τέλη πρέπει να πληρώνει το κάθε ξενοδοχείο, νοικιαζόμενα δωμάτια κ.λ.π. στο Δήμο κάθε χρόνο. Πoια χρωστάνε, πόσα, και γιατί δεν μπορεί να τα εισπράξει ο δήμος.
2. Το ίδιο τα μαγαζιά + για χρήση πεζοδρομίων και ό,τι άλλο.
3. Ποιοι χρωστάνε το νερό, πόσα χρωστάει ο καθένας, πέρα από τον τελευταίο χρόνο.
Τα ως άνω είναι βασικά έσοδα του Δήμου και αφορούν κάθε νοικοκυριό, μαγαζί, επιχείρηση. Φυσικά ο δήμος δεν επιτρέπεται από τον νόμο να δημοσιεύει ατομικά στοιχεία. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει και να ξέρουμε νομίμως!
Αν ο δήμος Ερμιονίδας λοιπόν παρέλαβε οργανωμένα αρχεία και σωστές διαδικασίες μέτρησης από τους προηγούμενους δήμους, αν οργάνωσε μέσα στο χρόνο που έχει στην εξουσία τις δικές του υπηρεσίες σωστά, είναι πολύ απλό να δώσει αυτά τα στοιχεία νομίμως αλλά όχι ατομικώς.
Δηλαδή μπορεί το λογιστήριό του με ένα πάτημα του πλήκτρου να βγάλει καταστάσεις που απαντούν στα παρακάτω ερωτήματα:
Πρώτα για το τι παρέλαβε από τους δύο δήμους που συγχωνεύτηκαν:
1. Επί συνόλου τόσων ξενοδοχείων το χ% δεν χρωστάει το τάδε τέλος κ.λ.π. και το υπόλοιπο χρωστάει συνολικά τόσα € που είναι το Ψ% των βεβαιωθέντων.
2. Επί συνόλου τόσων επιχειρήσεων ενοικιασμένων δωματίων..... τα ίδια ως άνω.
3. Το ίδιο για μαγαζιά για κάθε τέλος ή υποχρέωσή τους.
4. Για το νερό τόσα χρωστάνε τα ξενοδοχεία, τόσα τα δωμάτια, τόσα τα μαγαζιά, τόσα τα νοικοκυριά.
Μετά, το ίδιο για το πρώτο έτος διακυβέρνησης του Καλλικράτειου.
Μπορεί μάλιστα να το εξειδικεύσει και ανά χωριό.
Και αυτό γιατί εδώ και δεκαετίες λέμε στα κουτσομπολιά ο τάδε χρωστάει, οι τάδε εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν τα τέλη, ο τάδε κλάδος δεν πληρώνει ποτέ, ή πληρώνει ελάχιστα, είναι υπερβολικές οι απαιτήσεις του δήμου, την πληρώνουν τελικά τα νοικοκυριά, χαρίζονται στους φίλους, τα χρησιμοποιούν για ψήφους κ.λ.π. Και άκρη δεν βρίσκει κανένας.
Είναι τόσο δύσκολο;
Σημείωση: Σε περιόδους βαθιάς οικονομικής κρίσης, ο δήμος οφείλει να εισπράξει πάση θυσία από αυτούς που πρέπει κατά τον νόμο, να μειώσει τις δημοτικές δαπάνες και στη συνέχεια να ελαφρύνει το σύνολο ή αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη. Αν ο δήμος δεν εισπράξει, τότε την πληρώνουν όπως πάντα τα κορόιδα. Άρα το ζητούμενο είναι να μας πει ο σοσιαλιστικός δήμος μας πόσοι % είναι οι έξυπνοι στην Ερμιονίδα, και πόσα % τα κορόιδα. Νομίζω ότι συμπολίτευση και αντιπολίτευση έχουν σε όλους μας αφήσει την αίσθηση ότι είναι σοσιαλιστικές κατά τον άλφα ή βήτα τρόπο.
Ως εκ τούτου σύσσωμος ο δήμος έχει και ένα ιστορικό καθήκον μια και του έλαχε να είναι μέρος της κρίσης: Με κοινή ανακοίνωση να πει στα κάθε είδους κορόιδα (διάβαζε έντιμους πολίτες) τον τρόπο με τον οποίο θα κινηθεί, ώστε να συμμετάσχει ολόψυχα στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας (στην Ερμιονίδα όχι στη χώρα), στον εντοπισμό και την τιμωρία όσων παρανόμως συγκέντρωσαν πλούτο (στην Ερμιονίδα και όχι στη χώρα). Αν και πάλι ακούσουμε λόγια του τύπου «το μεγάλο κεφάλαιο, ο καπιταλισμός, οι μεγαλοκαρχαρίες κ.λ.π.» θα καταλάβουμε ότι δεν θέλετε καμιά αλλαγή, ούτε «να αλλάξετε το δήμο». Ομονοείτε στη συνέχιση του «μεταπολιτευτικού τρόπου», άρα είστε συντήρηση και ιστορικά ή σκέτα στελέχη αυτής. Γιατί υλικά, εργασία, υπηρεσίες πάσης φύσεως χωρίς αποδείξεις, με μη καταβολή ΦΠΑ και φόρου εισοδήματος, αγοράζαμε όχι από τους καπιταλιστές της Ερμιονίδας ή της χώρας, αλλά από υπαρκτά καταστήματα και πρόσωπα της Ερμιονίδας. Γιατί καταντήσαμε, τα αυτονόητα στις καλοδιοικούμενες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρώπης να τα θεωρούμε σοσιαλιστικά επιτεύγματα στη χώρα μας.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος