''ΡΟΔΙΑ ΕΡΜΙΟΝΗΣ και ΚΑΘΑΡΙΣΜΕΝΑ ΡΟΔΙΑ ΕΡΜΙΟΝΗΣ''
Είναι συγκινητικό να βλέπεις στο σούπερ μάρκετ ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ,
σε δύο μικρές προθήκες, επώνυμα προϊόντα του τόπου σου. Στη μία, ωραία ρόδια Ερμιόνης
2.24 € το κιλό, και στην άλλη, σε ένα πλαστικό ωραίο κεσεδάκι, καθαρισμένα ρόδια Ερμιόνης
3.34 € τα 250 γραμμάρια. Και μάλιστα όταν δεν υπάρχουν άλλα ρόδια δίπλα
τους, επώνυμα ή ανώνυμα. Είναι μια πολύ
μεγάλη επιτυχία του τόπου μας, φυσικά του ιδιωτικού τομέα του τόπου μας.
Ο κύριος Ιωσήφ Μερτύρης, από τους κύριους συντελεστές της
όλης προσπάθειας, σε μια παλιά του συνέντευξη.....
..... είχε δώσει στοιχεία για την
παραγωγή. Στον κάμπο της Ερμιόνης ήδη παράγονται 900 τόνοι ρόδια και ο
παραγωγός απολαμβάνει μια μέση τιμή περί τα 0.70 € το κιλό πάνω στο δέντρο,
δηλαδή χωρίς να επιβαρύνεται με τα συλλεκτικά. Βλέπουμε λοιπόν ότι η μεταποίηση
στο τόπο μας αφήνει όλο και περισσότερο χρήμα ανά κιλό παραγομένου ροδιού.
Αν για παράδειγμα βγάλουμε ένα ηδύποτο ροδιού, θα πουλιέται στην αγορά 10 € το κιλό. Και
μπορεί να περιέχει το χυμό από ένα κιλό ρόδια δηλαδή αξία 0.7 €, οινόπνευμα και
ζάχαρη π.χ. 0.5 € και νερό. Και να φεύγει από τον τόπο μας στα 7€ για να
πουληθεί 10 € και πάνω. Ή να πουλιέται στον τόπο μας οπότε μένει σε μας και το
εμπορικό κέρδος. Αυτό σημαίνει μεταποίηση
και εμπορία, και θέση στην αγορά. Πόσο μάλλον και να εξάγεται.
Κερδίζει ο παραγωγός, ο μεταποιητής, ο έμπορας, ο μαγαζάτορας, η χώρα.
Αυτό χρειάζεται σύμπνοια παραγωγών και
μεταποιητών, κοινό όραμα, αλληλοϋποστήριξη, εργατικότητα, αντοχή στα δύσκολα
και φρόνηση στα εύκολα. Γιατί η παραγωγή και η διάθεση αγροτικών προϊόντων
είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση και ακόμη πιο δύσκολη η κατάκτηση θέσης στην
αγορά με καινοτόμα προϊόντα.
Τα μεικτά έσοδα των καλλιεργητών είναι 0.70 Χ 900000 =
630000 €. Τα καθαρά πολύ λιγότερα. Συγκρίνετέ τα με τα 700000 € που είναι η
ετήσια αποζημίωση όλων των αιρετών του καλλικρατείου δήμου μας (στην πράξη
φτάνουν το 1000000). Άραγε ποιο είναι το προϊόν που παράγουν; Μπορούν να μας το
προσδιορίσουν;
Συγκρίνετέ τα και με το 700000 € που είναι το κόστος
λειτουργίας της δεματοποιημένης βλακείας στον Σταυρό Διδύμων.
Και μια απορία που μάλλον πολλοί θα την έχουν: Από τους
τοπικούς οικολογούντες και αντιδρώντες σε κάθε παραγωγική δραστηριότητα του
τόπου μας (ιχθυοκαλλιέργειες, παραγωγή αδρανών, αιολική και ηλιακή ενέργεια,
τουριστικά ξενοδοχεία, εργοστάσια και βιοτεχνίες, εντατικές καλλιέργειες, λιπάσματα
και φυτοφάρμακα, αφαλάτωση, και τόσα άλλα), πόσοι είναι αυτοί που με το
παράδειγμά τους στην πραγματική παραγωγή προϊόντων και στη μεταποίησή τους,
σεβόμενοι το περιβάλλον, γίνονται φωτεινό παράδειγμα για όλους μας; Δηλαδή
οικολόγοι του κόπου, του μόχθου, της εργασίας, των ροζιασμένων χεριών και του
ηλιοκαμένου προσώπου; Γιατί μέχρι σήμερα γύρω γύρω από τον Δήμο τους βλέπουμε,
γύρω γύρω από την Περιφέρεια και την πολιτική κεντρική σκηνή, να
‘τοποθετούνται’ επί παντός επιστητού για το καλό μας φυσικά, αλλά μας αφήνουν
την αίσθηση ότι ‘τοποθετούνται’ ώστε αργότερα να τοποθετηθούν. Περιέργως δε, ποτέ δεν ‘τοποθετούνται’ στο μοναδικό
‘επίτευγμα’ της χώρας, την μετατροπή της καλλιεργήσιμης γης σε αγροτεμάχια =
αγροτοοικόπεδα. Το θεωρούν οικολογικά αυτονόητο, αφού οι περισσότεροι ζουν ή
παραθερίζουν επί των περιμαντρωμένων αγροτεμαχίων τους. Άλλο η λογο-οικολογία
και άλλο η οικολογία στην πράξη, δηλαδή στην παραγωγή και τη μεταποίηση.
Έρρωσθε,