- "H εμπειρία μου στην Ερμιονίδα με τροφοδότησε με πιο δυνατά αισθήματα.."
- "Η αδόκητη απώλεια του Διευθυντή του Γυμνασίου Κρανιδίου κ. Γιάννη Αποστόλου μας στεναχώρησε όλους . Πάντοτε θα τον ευγνωμονώ για όλα όσα μου πρόσφερε"
- «Θέλω να αφιερώσω στους μαθητές μου, έναν στίχο από το refrain του τραγουδιού που μας ένωσε: " Φωτιά στα σύνορα της Γης, θ' ανάψουμε εμείς, με σπίρτο την καρδιά μας "
foto:Θάνος Θεοδωρόπουλος
Ο Θάνος Θεοδωρόπουλος, αν και έμεινε για μόλις δύο (2), χρόνια στην περιοχή μας, ως καθηγητής μουσικής στο Γυμνάσιο Κρανιδίου, προσέφερε πολλά, τόσο στους μαθητές του, όσο και στον τόπο μας. Ο άνθρωπος με τις λαμπρές σπουδές πάνω στην τέχνη της μουσικής (από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο University of Wisconsin-Madison στις ΗΠΑ), μετά την αιφνιδιαστική απόσπασή του για το Γυμνάσιο Μάνδρας στην Αττική (και ενώ είχε αρχίσει ήδη η σχολική χρόνια!), καταθέτει στο eikonoskopio news, τις εμπειρίες που απέκτησε κατά την παραμονή του στην Ερμιονίδα....
.... Μιλάει για τις εξαιρετικές σχέσεις που απέκτησε με τους μαθητές του, και τις συγκινητικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν μόλις τους ανακοίνωσε την απόσπαση του. «Ο αποχαιρετισμός, τα δάκρυα και τα λόγια των μαθητών μου, πραγματικά με συγκλόνισαν» λέει και προσθέτει: «Εκείνο που τους είπα το μεσημέρι της Παρασκευής 30 Σεπτεμβρίου ήταν ότι δεν πρόκειται να χαθούμε. «Δεν θα με βλέπετε στην τάξη σας, να ξέρετε όμως ότι από σήμερα κερδίσατε έναν φίλο που θα σας αγαπάει για όλη σας την ζωή και θα ανυπομονεί πάντα να μάθει τα νέα σας» τους είπε. Το σίγουρο πάντως είναι ένα: Ότι οι μαθητές του, οι συνάδελφοι του, οι φίλοι που απέκτησε στην Ερμιονίδα, και όλοι εμείς που απολαύσαμε την μαγεία της τέχνης του, ανυπομονούμε να τον ξαναδούμε στην Ερμιονίδα. Διότι «Οι άνθρωποι, θα ξεχάσουν τι είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ, πως τους έκανες να νιώσουν». Και με την προσφορά του στον τόπο μας, αναμφίβολα, ο Θάνος Θεοδωρόπουλος, μας έκανε να νιώσουμε ξεχωριστοί, και τυχεροί που τον είχαμε αυτά τα δύο χρόνια μαζί μας.
Η Συνέντευξη στον συντάκτη του Εικονοσκοπίου Μίλτο Ιωαννίδη...
-Στις 7 Σεπτεμβρίου του 2009 άρχισε μια νέα εμπειρία για εσάς. Αναλάβατε να διδάξετε το μάθημα της μουσικής, στα παιδιά του Γυμνασίου Κρανιδίου. Ωστόσο η είδηση της απόσπασής σας, έσκασε σαν "βόμβα". Τι συνέβη και υπήρξε αυτή η εξέλιξη;
-Όταν στις 19 Αυγούστου 2009 ορκιζόμουν στο Ναύπλιο ως μόνιμος πλέον εκπαιδευτικός (έχοντας διοριστεί μέσω ΑΣΕΠ), ήξερα ότι άρχιζε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή μου σε μία περιοχή που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ στο παρελθόν. Ουσιαστικά, ο πρώτος μου διορισμός ήταν μία προσωπική πρόκληση! Το σίγουρο είναι ότι, έζησα εκεί δύο χρόνια όμορφα και δημιουργικά. Η αρχή της τρέχουσας ακαδημαϊκής χρονιάς με βρήκε πάλι στο Γυμνάσιο Κρανιδίου, έτοιμο να προσφέρω τις υπηρεσίες μου για τρίτη και, κατά τα φαινόμενα, τελευταία χρονιά καθώς σκόπευα τον Μάιο του 2012 να κάνω αίτηση απόσπασης για την Αττική για διάφορους προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους. Ωστόσο, η μετακίνησή μου στην Αττική ήρθε πρόωρα και απρόσμενα στις 29 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους καθώς κάποιοι υπηρεσιακοί λόγοι με ώθησαν στο να ζητήσω απόσπαση λίγες ημέρες πριν. Όλα έγιναν εν ριπή οφθαλμού και σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε κάποια διένεξη με μαθητή, γονέα, συνάδελφο ή προϊστάμενό μου καθώς φρόντιζα με όλους να διατηρώ καλές σχέσεις και ένα πνεύμα γόνιμης επικοινωνίας και συνεργασίας.
-Με τι συναισθήματα φύγατε από την Ερμιονίδα; Πως αισθανθήκατε από την αγάπη που έδειξαν οι μαθητές σας στο πρόσωπο σας; τώρα πια που δεν είστε μαζί τους, τι θα θέλατε να τους πείτε;
Σίγουρα, κάθε εκπαιδευτικός, όταν επιστρέφει στον τόπο μόνιμης κατοικίας του, αισθάνεται ικανοποίηση. Παράλληλα όμως αισθάνεται και λύπη καθώς αφήνει πίσω του μία περιοχή στην οποία έζησε ένα, δύο ή και περισσότερα χρόνια. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμικτα. Σαφώς αισθανόμουν συγκινημένος καθώς αγάπησα αυτά τα παιδιά με τα οποία έζησα δύο χρόνια και, πέρα από την «τυπική» σχέση εκπαιδευτικού - μαθητή, είχαμε αναπτύξει μία φιλική σχέση και μου εμπιστεύονταν προσωπικά τους ζητήματα και προβληματισμούς. Επιπλέον, η αποχώρησή μου ήρθε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή για όλους μας καθώς, μόλις λίγες ημέρες πριν, είχαμε την αδόκητη απώλεια του αγαπημένου μας διευθυντή του Γυμνασίου, κ. Γιάννη Αποστόλου - τον οποίο πάντοτε θα ευγνωμονώ για όσα μου προσέφερε. Ο αποχαιρετισμός, τα δάκρυα και τα λόγια των μαθητών μου, πραγματικά με συγκλόνισαν! Εκείνο που τους είπα το μεσημέρι της Παρασκευής 30 Σεπτεμβρίου ήταν ότι δεν πρόκειται να χαθούμε. «Δεν θα με βλέπετε στην τάξη σας, να ξέρετε όμως ότι από σήμερα κερδίσατε έναν φίλο που θα σας αγαπάει για όλη σας την ζωή και θα ανυπομονεί πάντα να μάθει τα νέα σας.» Όταν δίνεις και εισπράττεις αγάπη, το σίγουρο είναι ότι καμία γεωγραφική απόσταση, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν μπορεί να σπάσει αυτόν τον σύνδεσμο. Θα ήθελα να είναι καλά. Να μην λυπούνται που έφυγα, αλλά να χαίρονται για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε. Και θα ξανανταμώσουν οι δρόμοι μας, πολλές φορές.
-Από αυτά τα σχεδόν 2 χρόνια που ζήσατε στην Ερμιονίδα ποιες θετικές αναμνήσεις έχετε; Συνέβη κάτι που ενδεχομένως να σας στενοχώρησε;
-Αυτές οι δύο ακαδημαϊκές χρονιές ήταν γεμάτες από γεγονότα, άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα. Οπωσδήποτε τα ευχάριστα γεγονότα ήταν πολύ περισσότερα - και αυτά θα ήθελα να κρατήσω, φεύγοντας. Χαρακτηριστικά, αναφέρω τις τέσσερεις εκδηλώσεις που πραγματοποιήσαμε με την μαθητική χορωδία και την ορχήστρα, το πάρτυ - έκπληξη (!) που μου ετοίμασε ένα τμήμα της Β' Γυμνασίου στα περσινά μου γενέθλια, τα δύο εκπαιδευτικά ταξίδια στην Νότια και στην Βόρεια Ιταλία, τον Απρίλιο του '10 και του '11 αντίστοιχα, την διήμερη περιβαλλοντική επίσκεψη στο Μεσολόγγι, τον Μάιο του '10 και την προσωπική μου συναυλία στην Κοιλάδα, στα πλαίσια της «Γιορτής του Ψαρά», τον Ιούλιο του ιδίου έτους. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι εκτός από τις καταπληκτικές εμπειρίες που ζήσαμε όλοι, υπήρχε και ένα άριστο κλίμα καθώς μαθητές και συνάδελφοι, λειτουργούσαμε σαν παρέα και ήρθαμε πιο κοντά διαμέσου των κοινών μας δράσεων. Φυσικά, πέρασα και κάποιες άσχημες στιγμές - όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού: σε αυτές τις στιγμές μου συμπαραστάθηκαν ορισμένοι άνθρωποι που, με τον τρόπο τους μου απέδειξαν ότι μπορώ να τους θεωρώ φίλους. Γενικά, αισθάνομαι ότι η εμπειρία μου στην Ερμιονίδα με τροφοδότησε με πιο δυνατά αισθήματα, έγινα πιο «σκληρός» απέναντι σε κάποιες καταστάσεις - κάτι που χρειάζεται στην σύγχρονη δύσκολη εποχή που ζούμε.
-Διαβάζοντας κανείς την προσωπική ιστοσελίδα σας στο Facebook, θα διαπιστώσει ότι είστε ιδιαίτερα αγαπητό πρόσωπο στην περιοχή μας. Πολλοί είναι αυτοί που σας ζήτησαν να έρχεστε όσο πιο τακτικά μπορείτε για να έχουν την χαρά να βλέπουν ξανά έναν φίλο. Και εσείς φυσικά δεσμευτήκατε στους πολλούς φίλους που αποκτήσατε οτι δεν θα χαθείτε... θα τηρήσετε την δέσμευση σας;
-H αλήθεια είναι ότι σήμερα, η χρήση της Τεχνολογίας, και ειδικά του Facebook, έχει γίνει αυτοσκοπός, ιδιαίτερα για τις μικρότερες ηλικίες. Η ουσιαστική επικοινωνία όμως βρίσκεται βαθιά μέσα μας και εκφράζεται με την άμεση οπτική και ακουστική επαφή. Οπωσδήποτε, όταν υπάρχει μία μεγάλη γεωγραφική απόσταση, η διαδικτυακή επικοινωνία είναι ένας καλός τρόπος για να μην χάνονται οι επαφές και οι φιλίες. Πράγματι, υποσχέθηκα στα παιδιά, στους συναδέλφους και στους φίλους που απέκτησα στην Ερμιονίδα ότι θα έρχομαι, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Και είμαι αποφασισμένος να τηρήσω τον λόγο μου στο ακέραιο! Γενικά, αποφεύγω να υπόσχομαι κάτι όταν πιστεύω ότι δεν μπορώ να το πραγματοποιήσω.
-Υπάρχει το ενδεχόμενο να σας δούμε σε μια μουσική εκδήλωση στην Ερμιονίδα στο μέλλον;
-Ασφαλώς και υπάρχει. Φεύγοντας από την Ερμιονίδα τα ξημερώματα της 1ης Οκτωβρίου (και γνωρίζοντας εκ πεποιθήσεως ότι κατά πάσα πιθανότητα η ιδιότητά μου ως εκπαιδευτικού εκεί, έλαβε τέλος), σταμάτησα με το αυτοκίνητο στο βουνό επάνω από τα Δίδυμα, βγήκα από αυτό, κοίταξα τα φώτα πέρα μακριά και είπα στον εαυτό μου το εξής: «Εδώ θα ξαναέρθω, ό,τι και αν γίνει!» Και φυσικά, θα ήταν μεγάλη μου χαρά να εμφανιστώ στην σκηνή παρέα με φίλους - καλλιτέχνες της περιοχής, καθώς και με μαθητές μου με τους οποίους μοιραστήκαμε τόσες όμορφες μουσικές στιγμές! Στα παιδιά μου, αφιερώνω έναν στίχο από το refrain ενός τραγουδιού που μας ένωσε: «Φωτιά στα σύνορα της Γης, θ' ανάψουμε εμείς, με σπίρτο την καρδιά μας.»