''Οικολογική – περιβαλλοντική παρέμβαση.''
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Ατομική παρέμβαση: Λόγω ή/και έργω. Ένας πολίτης παρεμβαίνει όπως αυτός νομίζει.
Συλλογική παρέμβαση: Λόγω ή/και έργω. Μία οργανωμένη συλλογικότητα παρεμβαίνει σύμφωνα με το καταστατικό της.
Άλλο είναι η παρέμβαση ενός κυνηγού, άλλο του Κυνηγετικού Συλλόγου. Άλλο η παρέμβαση ενός ιδιοκτήτη εξοχικού, άλλο του Εξωραϊστικού Συλλόγου..........
Στέκομαι στις οργανωμένες συλλογικότητες οικολογικού – περιβαλλοντικού περιεχομένου που αναπτύχθηκαν στην Ερμιονίδα από τότε που άρχισαν να κτίζονται τα εξοχικά μέχρι σήμερα. Γιατί πριν δεν είχαμε παρά μόνο κανένα σύλλογο που μεταξύ των άλλων έκανε καμιά δενδροφύτευση.
Δηλαδή από τότε που άρχισε, νόμιμα φυσικά, η μετατροπή της ιερής ελληνικής καλλιεργήσιμης γης, της ποτισμένης με ποτάμια ιδρώτα των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας, σε αγροτεμάχιο, δηλαδή από κτήμα σε οικόπεδο.
Οικολογικό και περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελέστηκε μόνον στην πανέμορφη χώρα μας και σε καμιά άλλη χώρα της Ευρώπης.
Φύτρωσαν λοιπόν αρχικά οι λεγόμενοι Εξωραϊστικοί Σύλλογοι διαφόρων περιοχών της Ερμιονίδας και στη συνέχεια Περιβαλλοντικοί Σύλλογοι και τα παρόμοια. Από τις πρώτες φροντίδες τους ήταν η αστικοποίηση του πέριξ των εξοχικών τους υπαίθριου χώρου. Είχαμε λοιπόν βαφτίσια ‘δρόμων και οδών’, όπου δρόμος νοείτο η έκταση που προσδιορίζεται από τις μάντρες και τις περιφράξεις των εξοχικών αλλά και παλιοί χωμάτινοι αγροτικοί δρόμοι. Τις περισσότερες φορές ‘οι οδοί’ δημιουργούντο από την κατάτμηση μεγάλων εκτάσεων που κόβονταν σε αγροτεμάχια. Στα Ποτόκια λοιπόν, πάνω από τη λιμνοθάλασσα προς Κουβέρτα, βάλλανε στα συρματοπλέγματα ταμπέλες «Οδός Χατζηδάκη», πιο κάτω «’Υδρας» και πάει λέγοντας. Κάποιοι μάλιστα τους το διόρθωσαν με το σωστό «οδός Χατζηδάκι», αλλά αυτό μας μάρανε. Αποκορύφωμα του εξωραϊσμού η «οδός Βριξέλα».
Πέραν αυτής της δράσεως, δηλαδή της αστικοποίησης της καλλιεργήσιμης γης της Ερμιονίδας που την είπαν εξωραϊσμό, επιδόθηκαν κυρίως στο να παρατηρούν και να κρίνουν τι κάνουν οι Δήμοι και οι Κοινότητες της Ερμιονίδας για το περιβάλλον, τι κάνουν τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, ήσαν συστηματικά εναντίον των ιχθυοκαλλιεργειών για ‘περιβαλλοντικούς λόγους’, των μεταλλείων, των νταμαριών, των βιομηχανιών, των δρόμων και των μεταφορών. Συνήθως βρίσκονταν εν υπνώσει, και ξαφνικά ενεργοποιούντο μόλις προέκυπτε, κατά τη γνώμη τους, περιβαλλοντικό πρόβλημα στη γειτονιά τους.
Ωραία και καλά όλα αυτά, και ακόμη καλύτερα όσα διαβάσαμε κατά καιρούς και όσες παρεμβάσεις γίνανε.
Αυτό που δεν άκουσα ποτέ, που δεν διάβασα ποτέ, που δεν είδα ποτέ, από αυτές τις συλλογικότητες ήταν η παρέμβαση τους (που έπρεπε να είναι σφοδρή) για την διατήρηση της καλλιεργήσιμης γης της Ερμιονίδας, την κατάργηση των νόμων που την μετέτρεψαν σε αγροτεμάχια, την δαάλυση των αυτοαποκαλούμενων «επεγγελματικών οικισμών», την αισθητική ρύπανση των εξοχικών, την πραγματική ρύπανση από την λειτουργία των εξοχικών, τους περίεργους τρόπους ηλεκτροδότησής τους, τα παράνομα εξοχικά, τους ‘δρόμους και οδούς’ που βαπτίζονταν ομαδικά, τους οικισμούς που προσπαθούσαν να νομιμοποιηθούν, το κόψιμο των παλιών μονοπατιών.
Αν κάνω λάθος, ας υπενθυμίσει κάποιος λόγο ή έργο κάποιας περιβαλλοντικής τοπικής συλλογικότητας που να αφορά την σωτηρία της καλλιεργήσιμης γης, που δείχνει αντίσταση στην αστικοποίηση των κτημάτων μας.
Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, και βαρύγδουποι τίτλοι δεν μας λένε τίποτα.
Έρρωσθε,