''O tempora o mores''
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος 
Η αποστολή ανοικτής επιστολής προς τον σύντροφο (ή πάλαι ποτέ) δεν συγκίνησε κανέναν, πόσο μάλλον τον παραλήπτη.
Η υπουργοποίηση ενός πράγματι ικανού στελέχους του ΠΑΣΟΚ δεν αποδίδει, ως είναι άλλωστε φυσικό επί των ημερών μας, τίποτε στον δήμο μας. Λες και όφειλε.....
Τα δάνεια είναι κομμένα.
Τα χρέη, αυτά που ξέραμε όλοι.
Η Περιφέρεια και αυτή στα ίδια προβλήματα.
Ο Ανάβαλος και η Τσερτζελιά .......
Το σύνθετο βιολογικό Κρανιδίου, Πορτοχελίου, Κοιλάδας ......
Η γούβα του Κάμπου με τα λύματα και οι κατσίγαλοι.......
Οι εθελοντές που θα έμπαιναν στην υπηρεσία του δήμου, να σώσουν την κατάσταση......
Η σιγή ασυρμάτου που επεβλήθη χάριν της νεφελώδους συλλογικότητας..........
Η αριστεροειδής αφασία που μας περιτριγύριζε .......
Το πόθεν έσχες που ξεχάσαμε.....
Το όλα στο φως......
Το εγώ θα αλλάξω τον δήμο ......
Τα κονδύλια και τα προγράμματα που θα.......
Το χωρίς προσόντα προσωπικό του Καλλικράτειου.....
Η κρατική νομεκλατσούρα που φτιάξαμε...........
Η αδιαφορία μας για την παραγωγή......
Το μίσος μας για τη βιοτεχνία και τη βιομηχανία.........
Η χωματερή που ατύπως αντικατέστησε τις χωματερές.......
Ο δεματοποιητής που θα σταματούσε αλλά δεν βρίσκεται το κομβίο ON/OFF .........
Η ανάλυση των ζουμιών του ........
Το σφαγείο που δεν σφάζει......
Το καλό νερό που θα ερχόταν σε όλες τις βρύσες.......
Η ανακύκλωση...........
Οι δεκάδες φωτογραφίες της δράσης μας......
Τα πορφυρά εμβλήματα........
Οι σύμβουλοι που μας συμβουλεύουνε........
Άτυποι σύμβουλοι που αναμένουνε.......
Ο λεμπεσισμός που ευθύνεται για όλα ......
Οι φράκτες στις ακτές που θα έπεφταν σαν τα τείχη της Ιεριχούς μόλις σαλπίζαμε....
Η αντιπολίτευση που δεν έχει τίποτα να πει.....
Η αντιπολίτευση που μόνο περιμένει........
Το κίνημα που μας έκανε ακίνητους........
Μα αυτό σημαίνει κρίση. Να δεις με ορθάνοικτα μάτια την πραγματικότητα. Να φύγεις από τις βεβαιότητές σου. Ότι αυτά που ευαγγελιζόσουνα ΔΕΝ ..........................
Η κρίση είναι σοφό πράγμα. Συνετίζει. Ατομικά και συλλογικά.
Αφήστε λοιπόν όλοι την κενή ξυλίνη και με απλά ελληνικά πέστε μας πού είμαστε, πού βαδίζουμε, και προς τα πού θέλουμε και μπορούμε να πάμε. Ριχτείτε και ρίχτε μας πάνω στα προβλήματα του τόπου μας.
Είμαστε μια κοινωνία σε τραγική στασιμότητα, ατομοκεντρική και κλειστή.
Να υπενθυμίσω τη διαπίστωση του καθηγητή μας Κώστα Γεωργουσόπουλου που πέρασε σαν φωτεινός μετεωρίτης από το Γυμνάσιο/Λύκειο Κρανιδίου τη σχολική περίοδο 1967-1968. Αφορούσε το Κρανίδι, αλλά είναι για όλη της επαρχία μας: «Μάντρες ψηλές, πόρτες κλειστές, χωριό χωρίς πανηγύρι».
Ο αγαπητός σε όλους μας κύριος Σίδερης και η θεατρική ομάδα του ας κατεβάσουν το καλοκαίρι το «Μικρό δακτυλάκι της Ολυμπιάδας» του Ανδρέα Στάικου. Ως κάτοπτρο, να δούμε το είδωλό μας.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος