Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Εμείς όμως έχουμε στο Λύκειο Κρανιδίου σεισμογράφο, θέρμοϋδροβροχονερογράφο, ραδιενεργογράφο, ανεμογράφο και δεν ξέρω τι άλλη συσκευή που μας προσανατολίζει στο βίο μας. Αυτοί εκεί πάνω έχουνε;
Η ως άνω φράση γράφτηκε στο άρθρο μου ΠΑΙΔΕΙΑ (παράκληση να γίνει παραπομπή) το οποίο είχε ως αφορμή άρθρο για την Παιδεία στην Φιλανδία (παράκληση να γίνει παραπομπή).
Έλαβα προφορική ‘διαμήνυση’ γιατί στοχοποιώ (;) το Λύκειο Κρανιδίου, γιατί τα βάζω με το Λύκειο Κρανιδίου και όχι με άλλο, γιατί δεν μιλάω γενικά αλλά εξειδικεύω κ.λ.π., προφανώς τους καθηγητές και την διεύθυνσή του οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι το Λύκειο Κρανιδίου και όχι εργαζόμενοι στο Λύκειο. Στοχοποιώ σημαίνει ότι λέω σε κάποιους ότι αυτό είναι το Λύκειο, βομβαρδίστε το, κάντε του επίθεση ή ό,τι άλλο.
1. Το Λύκειο Κρανιδίου και το Γυμνάσιο Κρανιδίου δεν είναι η διεύθυνσή του και οι σημερινοί καθηγητές του. Είναι όλοι οι μαθητές του, από τότε που δημιουργήθηκε, πριν δεκάδες χρόνια το Γυμνάσιο Κρανιδίου που μετά χωρίστηκε σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Οι μαθητές του είναι και το αποτέλεσμα της παιδείας που πρόσφερε τόσα χρόνια το σχολείο αυτό. Δηλαδή αν σήμερα το σχολείο αυτό καλούσε τους παλιούς μαθητές του, δηλαδή το αίμα του, μεταξύ αυτών θα βρίσκονταν στελέχη επιχειρήσεων, πρυτάνεις, πολιτικοί, εκδότες, καθηγητές κ.λ.π, κ.λ.π.. που είναι αίμα και σάρκα του σχολείου και αυτοί θα λέγανε μεταξύ τους, ποίοι καθηγητές εργάζονται σήμερα στο σχολείο και τι διεύθυνση έχει. Μέρος και οι καθηγητές του σχολείου όχι όμως το αίμα και το σώμα του.
2. Μεταξύ των μαθητών του είμαι και γω, και δεν έπαψα να λέω ότι επί της εποχής μου το σχολείο μας ήταν ένα εξαιρετικό σχολείο κλασσικής παιδείας. Πέραν αυτού είμαι ο ΜΟΝΟΣ που υπερασπίστηκα την ολότητά του. Δηλαδή όταν πήγαν να φτιάξουν το Γυμνάσιο Ερμιόνης γραπτώς επεσήμανα ότι δεν είναι σωστό για μια μικρή διευκόλυνση των μαθητών στη μεταφορά να χαθεί αυτή η ενότητα, αυτή οι κοινότητα των μαθητών Ερμιονίδας, που κι ας πέρασαν τα χρόνια αισθανόμαστε όλοι οι παλιοί φίλοι και γνωστοί σαν να είμαστε συντοπίτες. Πράγμα που ακόμη το θεωρό σωστό, άλλωστε βλέπω ότι και τα νέα παιδιά το αντιλαμβάνονται αυτό με το να ζητούν να υπάρχει ΜΙΑ μόνο ομάδα ποδοσφαιρική, η ομάδα της Ερμιονίδας.
3. Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν μπορεί να είμαι κατά του Λυκείου Κρανιδίου.
4. Προφανές αυτό που σημαίνει η ως άνω φράση σε σχέση πάντα με το κείμενο για την παιδεία στην Φιλανδία: Για το Λύκειο υπάρχουν προγράμματα και συνεργασία τεχνική και οικονομική με την ΕΕ τεχνολογικού χαρακτήρα. Αυτά τα προγράμματα είναι πάρα πολλά και δύο τρία πήρε το Λύκειο Κρανιδίου και καλά έκανε. Για μένα είναι εργαλεία εκπαίδευσης και όχι παιδείας, και μάλιστα είναι σαν να μεταφέρουμε ένα κομμάτι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στη μέση παιδεία. Πιστεύω ότι τα σχολεία μας δεν βοηθούνται από αυτά τα προγράμματα σε θέματα παιδείας, δηλαδή αυτά τα τεχνολογικά μικροθαύματα δεν βγάζουν καλύτερους πολίτες, δεν προάγουν το κοινοτικό πνεύμα. Και φέρνω για παράδειγμα την παιδεία στην Φιλανδία που φτιάχνει πολίτες που στο βίο τους θα συνεχίσουν αυτό που πήραν από την σχολική τους παιδεία. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιαπωνία, όπου βλέπουμε απαράμιλλη πειθαρχία, καρτερικότητα, τάξη και κυρίως πνεύμα κοινότητας στις πολύ δύσκολες μέρες που περνάει. Και λέω ότι έτσι τους διαμόρφωσε κυρίως η σχολική τους παιδεία και όχι τα τεχνολογικά εργαλεία εκπαίδευσης που υπάρχουν άφθονα στα σχολεία τους.
5. Τελευταίως διάβασα και τα εξής δύο: Α) ότι στις πληγείσες περιοχές της Ιαπωνίας ο κόσμος συγκεντρώθηκε με τάξη σε γήπεδα κ.λ.π., πήρε μία κουβέρτα και από μόνοι τους βολεύτηκαν αφήνοντας τους κατάλληλους διαδρόμους. Στο σεισμό τον Γρεβενών έπαιρναν σκηνές αυτοί που είχαν τα πολιτικά μέσα και ένας είχε πάρει δύο. Στη μία έμενε η οικογένειά του και στην άλλη παρκάριζε το αυτοκίνητό του. Β) Ένας μεγάλος αμερικάνος δημοσιογράφος έζησε για πολύ στην Ιαπωνία και τα παιδιά του πήγαιναν σε ιαπωνικό σχολείο. Κάλεσε την τάξη όλη στα γενέθλια του γιου του και μεταξύ των άλλων παίξανε και τις μουσικές καρέκλες. Δηλαδή 19 καρέκλες και 20 μαθητές. Έπαιζε μουσική και χόρευαν αλλά μόλις απότομα σταμάταγε η μουσική έπρεπε να καθίσουν σε καρέκλα. Αυτός που δεν εύρισκε ήταν ο χαμένος. Άρα, ενώ έπαιζε μουσική, το μυαλό του κάθε παιδιού ήταν πώς να πάρει τη θέση του άλλου. Έ, τα μικρά ιαπωνεζάκια μαζεύτηκαν όλα μαζί αναστατωμένα και κλαίγοντας δεν ήθελαν ναι παίξουν αυτό το παιχνίδι γιατί δεν ήταν στην παιδεία που έπαιρναν από το σχολείο του τέτοιε συμπεριφορές.
6. Πιστεύω ότι έγινα κατανοητός. Αν πάλι υπάρχουν απόψεις ότι τα ως άνω προγράμματα και μηχανήματα είναι στοιχεία παιδείας ας διατυπωθούν.
Σημείωση αμπελοφιλοσοφίας: Παλιά από την σχολική και εκκλησιαστική παιδεία παίρναμε την ένια του προσώπου και της αριστείας, κάτι το πολύ πολύ σημαντικό. Έτσι η νεολαία Λαμπράκη έγραφε μέλη της μόνον φοιτητές που πήγαιναν πολύ καλά με τις σπουδές του. Ποτέ δεν διαδήλωσαν, δεν διαμαρτυρήθηκαν, δεν έδρασαν με κουκούλα και απέναντί τους έβλεπαν μια αστυνομία άλλης τάξης και προσανατολισμού, όχι όμως γουρούνια. Το ίδιο και στη Χούντα. Δεν θυμάμαι ούτε ένα φοιτητή με καλυμμένο πρόσωπο, ούτε στις διαδηλώσεις ούτε στις καταλήψεις. Στη Νομική ούτε ένας καλυμμένος. Μάλιστα είχα δει και το εξής αμίμητο. Μας κυνηγούσαν στην Πανεπιστημίου σε διαδήλωση, ενός αστυφύλακα έπεσε το καπέλο και ποδοπατιόταν και ένας φοιτητής το πήρε και έτρεξε και του το έδωσε και μετά πάλι στη τρεχάλα. Ποτέ δεν υπήρξε μέσα μας έστω και η σκέψη φθοράς ξένης περιουσίας, δημόσιας περιουσίας, σκόπιμη ενέργεια κατά έννομης τάξης γιατί προς στιγμή δεν είχε την υπεροχή. Οι Λαμπράκηδες και οι φοιτητές επί χούντας είχαν αυτή την λεβεντιά, αποτέλεσμα βαθύτατης σχολικής εκκλησιαστικής πολιτικής και οικογενειακής παιδείας και ας σταματήσει η λάσπη ότι αυτοί είναι η αιτία ή η απαρχή του καταντήματος μετά τη μεταπολίτευση. Και οι ολίγοι από αυτές τις γενιές που ακολούθησαν πολιτική πορεία – καριέρα δεν τις εκπροσωπούν.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος