Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Προκατοχικά είχε σε πολύ μεγάλη έκταση πυκνότατη και αδιαπέραστη βλάστηση. Κουνουκλιές, κουτσουπιές, βένια, αγριλιές, σκίντα, κουμαριές, πουνάρια, και πολλά άλλα. Στα περισσότερα μέρη του συνυπήρχαν όλα αυτά τα είδη περιπεπλεγμένα, το ένα όχι δίπλα αλλά σχεδόν μέσα στο άλλο και σχημάτιζαν ένα αδιαπέραστο τείχος ακόμη και για τα γίδια. Έφτανε και τα 5 μέτρα ύψος. Σπάνιο δάσος που σήμερα το συναντάμε στον δρόμο που από το Θερμήσι (αμέσως δεξιά μόλις αρχίζει η ποταμιά του Ρορό μέσα σχεδόν στο χωριό) ανεβαίνει στις βουνοκορφές των Αδερών. Σε άλλα μέρη κυρίως προς Γαλατά μεριά συναντάμε παρόμοια δάση αλλά με λιγότερα είδη.............
Δρόμοι δεν υπήρχαν παρά μόνο μονοπάτια, το βασικότερο δεν σε χρήση αυτό που από Καρακάσι έβγαζε περίπου στον Γαλατά. Το χρησιμοποιούσαν οι ναυτόπαιδες του Πόρου για να έρχονται Ερμιόνη. Και έρχονταν παρεκκλίνοντας από μονοπάτι που έβγαζε περίπου Θερμήσι. Όποιος το πέρασε μπορεί να μας το περιγράψει μια και δεν υπάρχουν σήμερα ίχνη του.
Ο πρώτος δρόμος ήταν αυτός που οδηγούσε στο Παρατητήριο που το έκτισαν την Κατοχή οι Γερμανοί. Βρίσκεται προς Τσελεβίνια.
Υπήρχαν βοσκότοποι κοντά στα χωριά και στα στανοτόπια, όπου η βλάστηση ήταν χαμηλή, προφανώς από σκόπιμες φωτιές για να γίνεται χορτάρι.
Οι χωματόδρομοι που βλέπουμε σήμερα έγιναν όχι για λόγους επικοινωνίας των χωριών μας μεταξύ τους, (εκτός από τον κακοτράχαλο χωματόδρομο που από Καρακάσι βγάζει στο Διαβολογέφυρο) αλλά με το πρόγραμμα για την διευκόλυνση των βοσκών. Η διάνοιξη ήταν εύκολη γιατί η κορυφογραμμή είναι πολύ ομαλή. Έτσι δημιουργήθηκε ένα πολύ μεγάλο δίκτυο χωματόδρομων και μέσω αυτών όλοι σιγά σιγά γνώρισαν αυτό το πανέμορφο βουνό με την εξαιρετική θέα και τον ωραίο αέρα. Η περιπλάνηση σε όλο αυτό το δίκτυο με αυτοκίνητο παίρνει πάνω από 4 ώρες. Υπάρχουν σημεία που ο αέρας τρέχει με μεγάλη ταχύτητα και άλλα που δεν τα πιάνει σχεδόν καθόλου.
Τα τελευταία 20-30 χρόνια το βουνό ταλαιπωρήθηκε πολύ από μεγάλες πυρκαγιές οι οποίες ξεκινούσαν πάντα από την μεριά του Γαλατά και μάλιστα πάνω από το Λεμονοδάσος. Η μεγαλύτερη έκαιγε μια βδομάδα περίπου, ξεκίνησε πάνω από το Λεμονοδάσος και έσβησε στο δρόμο της Ντάρδιζας στα Μεταλλεία αφού έκαψε εκεί και αρκετές ελιές. Οι περίεργες αυτές πυρκαγιές διαπιστώθηκε ότι ήταν εμπρησμοί από πρόθεση. Τις έβαλε μικρό βοσκόπουλο άγνωστο γιατί, προφανώς και από ψυχολογικά προβλήματα. Τα καμένα των Αδερών αποκαθίστανται εύκολα, αλλά επειδή βγάζουν πολύ χορτάρι τα βόσκουν και έτσι γίνονται χορτολίβαδα. Χάνεται σιγά σιγά το πυκνό πανέμορφο και μοναδικό δάσος.
Οι χωματόδρομοι προσφέρονται φυσικά και ως δρόμοι πυρόσβεσης, αλλά όταν φυσά γραίγος και μελτέμι η φωτιά δεν κρατιέται.
Οι ανεμογεννήτριες και τα αιολικά πάρκα είναι το περιβαλλοντικό τίμημα που μας αναλογεί. Δηλαδή είναι περιβαλλοντικά δίκαιο και σωστό, τουλάχιστον το ρεύμα που καταναλώνουμε να το παίρνουμε από τον τόπο μας αλλά και να δίνουμε ένα μεγάλο τμήμα του τουλάχιστον για να κατασκευάζονται και παράγονται αλλού τα προϊόντα που καταναλώνουμε στην περιοχή μας. Και για τα σκουπίδια μας το ίδιο πρέπει να γίνει.
Στις χαράδρες των Αδερών υπάρχουν καταπληκτικά πλατάνια, δάση ολόκληρα, και προς τη μεριά της Ακρογιαλιάς. Το πανέμορφο στον Αγιο Βλάσση ξεράθηκε πριν χρόνια, γιατί έκαναν γεωτρήσεις ψιλότερα στο βουνό και το καλοκαίρι στράγγιξε όλο το νερό. Μιλάμε για θεόρατα κατάξερα πλατάνια.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος