Η προσωρινή συντονιστική ομάδα σας καλεί σε Γενική Συνέλευση του Αριστερού Βήματος τη Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου στο αμφιθέατρο Αντωνιάδου της ΑΣΟΕΕ, στις 7 μ.μ. Θα συζητήσουμε τον απολογισμό της μέχρι τώρα δράσης μας και θα προγραμματίσουμε τις περαιτέρω πρωτοβουλίες μας μέχρι το καλοκαίρι, στο φόντο της πολιτικής συγκυρίας. Προτείνουμε επίσης να ορίσουμε νέα συντονιστική ομάδα του Α.Β. και συντακτική επιτροπή της ιστοσελίδας του. Για τη διευκόλυνση της διαδικασίας, σας στέλνουμε την συνειμμένη εισήγηση με σκέψεις- ερεθίσματα για συζήτηση....
.......
ΕΙΣΗΓΗΣΗ
Στη Γενική Συνέλευση του «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ»
Α. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ
Οι επτά μήνες που πέρασαν από την ίδρυση του «Αριστερού Βήματος» ήταν περίοδος μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων και πολιτικών ανακατατάξεων. Σφραγίστηκε από δέσμες αντιλαϊκών μέτρων στο πλαίσιο του διαρκώς «επικαιροποιούμενου» μνημονίου, που ενίσχυσαν την αρχική μας εκτίμηση, και έναν από τους ουσιαστικούς λόγους ύπαρξης του ίδιου του «Αριστερού Βήματος, ότι δηλαδή αυτό που έχουμε μπροστά μας δεν είναι απλώς μια απότομη αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου σε βάρος της εργατικής και της μικροαστικής τάξης, αλλά μια απόπειρα καθολικής, βίαιης και ακραία αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού της εποχής μας τόσο διεθνώς, όσο και στη χώρα μας. Το βασικό στοιχείο αυτής της μετατροπής, αν τελικά βρει το στόχο της, θα είναι η πτώση της αξίας της εργατικής δύναμης, η μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους του κόστους αναπαραγωγής της στη ίδια τη μισθωτή εργασία (ακρωτηριασμός της δημόσιας εκπαίδευσης και της δημόσιας υγείας, κατακόρυφη άνοδος του κόστους των συγκοινωνιών κλπ) και, πάνω απ΄ όλα, ο εκφυλισμός της εργατικής τάξης σε ασπόνδυλη «μάζα» με την υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων και των ίδιων των συνδικάτων. Εν προκειμένω, βεβαίως, αξίζει, ίσως, ένας ουσιαστικός προβληματισμός για το κατά πόσον ο όποιος εκφυλισμός μέρους της εργατικής τάξης είναι μόνον αποτέλεσμα ή και αιτία που συν-προσδιόρισε την πικρή ιστορία της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Από την άποψη αυτή, δεν πρέπει να υποτιμούμε και, πολύ περισσότερο, να αγνοούμε το γεγονός ότι οι ‘στρατηγικές ατομικής επιβίωσης’ έχουν κυριαρχήσει ιδεολογικά εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας. Δε θα ήταν ίσως υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ο νεοφιλελευθερισμός, διαστρεβλώνοντας σε σημαντικό βαθμό θέσεις και αντιλήψεις του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, κατόρθωσε να πείσει τμήματα της μικροαστικής, ακόμη και της εργατικής τάξης, ότι ο αγώνας για την ατομική επιβίωση είναι ο μόνος που αξίζει, καθότι είναι ο μόνος που μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα, για όποιον τον δίνει χωρίς ηθικές και συναισθηματικές αγκυλώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αν περάσουν χωρίς σοβαρές ανατροπές τα μέτρα, οι συνέπειες δεν θα περιοριστούν μόνο στο βιοτικό επίπεδο των λαϊκών μαζών. Θα αλλάξουν δραματικά, προς το χειρότερο, οι θεμελιώδεις όροι της ταξικής πάλης, καθώς θα υπονομευτεί η ίδια η κοινωνική βάση όλων των οργανωμένων, αριστερών δυνάμεων- η ύπαρξη μιας εργατικής τάξης με στοιχειώδη οργάνωση, αλληλεγγύη και δυνατότητα συντεταγμένης συνδικαλιστικής και πολιτικής παρέμβασης. Ένα τέτοιο, δυσ-τοπικό κοινωνικό περιβάλλον, αφενός μεν θα ευνοεί στρατηγικές ατομικής επιβίωσης, ‘εμφύλιων’ συγκρούσεων στο εσωτερικό της εργατικής τάξης (εναντίον επιμέρους κλάδων δημοσίων υπαλλήλων, μεταναστών κλπ), αναρχικά ξεσπάσματα, βοναπαρτίστικες ή μεσσιανικού τύπου αναζητήσεις, και αφετέρου θα δυσκολέψει πάρα πολύ την αναγέννηση της Αριστεράς ως πολιτικού κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης των εργαζομένων, τουλάχιστον με τις μορφές που ξέραμε.
Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι προωθούμενες πολιτικές, με άξονα το μνημόνιο και τις μεταμορφώσεις του, δεν έχουν αποκλειστικό στόχο την ανατροπή των εργασιακών και οικονομικών συνθηκών, αλλά τη συνολική αλλαγή κοινωνικοοικονομικού και πολιτιστικού ‘παραδείγματος’, διαμέσου, εκτός των άλλων, της κατασυκοφάντησης και, εν τέλει, της εξουδετέρωσης, σαν δήθεν πεπαλαιωμένων, ηθικών, πολιτικών και πολιτιστικών αξιών, που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν την κοινωνία στη συνέχιση και κλιμάκωση των αγώνων της, και μάλιστα κάτω από το θεωρητικό και αγωνιστικό πρόταγμα της Αριστεράς.
Όλα αυτά υπογραμμίζουν πόσο επίκαιρη και αναγκαία είναι η προσπάθεια του «Αριστερού Βήματος» για το διάλογο και την κοινή δράση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Κάτι που δεν σημαίνει, όπως έχουμε κατ΄ επανάληψη καταστήσει σαφές, ούτε πολιτική ενότητα, με τη στενή οργανωτική έννοια του όρου (κάτι μη ρεαλιστικό, με βάση τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές), ούτε προσανατολισμό για δημιουργία νέου πολιτικού μετώπου ή, ακόμη περισσότερο, πολιτικού κόμματος. Την ίδια στιγμή που παραμένει ανοιχτή η διαδικασία περαιτέρω επεξεργασίας και προσδιορισμού της ταυτότητας του «Αριστερού Βήματος» στη βάση της ιδρυτικής του διακήρυξης, εξίσου ζωτική αναδεικνύεται η ανάγκη του διαλόγου μεταξύ των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά και του οργανωτικά ανένταχτου κόσμου της, και με αντικείμενο τα μεγάλα πολιτικά, στρατηγικά και θεωρητικά προβλήματα της εποχής μας. Ένας τέτοιος διάλογος δε νοείται, βεβαίως, ως αυτοσκοπός ή ως ενδιαφέρουσα διανοητική άσκηση, αλλά ως μάχιμη διαδικασία για τη διαμόρφωση εναλλακτικών απαντήσεων, για την κατάκτηση της καλώς νοούμενης αριστερής, αντικαπιταλιστικής ηγεμονίας μέσα στο ευρύτερο λαϊκό, δημοκρατικό κίνημα της εποχής μας.
Κοινή είναι η διαπίστωση ότι οι κοινωνικοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, αν και σημαδεύτηκαν από μεγάλα συλλαλητήρια (ιδίως 5 Μάη και 15 Δεκέμβρη) και σημαντικούς κλαδικούς αγώνες δεν έφτασαν ακόμη σε επίπεδα που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν καταστάσεις ανατροπής, εν είδει ευρωπαϊκού «Αργεντινάσο». Πέραν των στρατηγημάτων του αντιπάλου που έπαιξαν το ρόλο τους, ο βασικός λόγος κατά τη γνώμη μας βρίσκεται στην πολιτική ανεπάρκεια του κινήματος, στην αδυναμία των αριστερών δυνάμεων, που αποτελούν τη μόνη υπαρκτή, αυτή τη στιγμή, πολιτική του πρωτοπορία, να απαντήσουν στα βασικά προαπαιτούμενα: α) τη μαχητική προβολή μιας άμεσης, αριστερής, εναλλακτικής λύσης που θα απαντά στα επίμαχα ζητήματα (χρέος, ευρώ, τράπεζες, φόροι, ανεργία) με αντικαπιταλιστικό ορίζοντα και β) τη συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου- κρίσιμης μάζας, που θα δίνει σ’ αυτό το πρόγραμμα αξιοπιστία και υλική δύναμη, αξιοποιώντας σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο, τη διαλεκτική σχέση ταξικού και εθνικού, αλλά και εκείνη εθνικού και διεθνούς.
Σε πείσμα αυτών των προβλημάτων, η δυσαρέσκεια των μαζών στράφηκε (έστω και όχι με τον τρόπο, τη συνειδητότητα και τη μαχητικότητα που είναι αναγκαία σήμερα) κυρίως προς τα αριστερά (και όχι προς κάποιου είδους λαϊκή ή ξενοφοβική Δεξιά, όπως έγινε σε άλλες χώρες). Αυτό αποτυπώθηκε, μεταξύ άλλων, και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές- αν και με άνισο τρόπο για τις διάφορες δυνάμεις. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αντίθετα, η λαϊκή συνείδηση ταλαντεύεται μεταξύ διαμετρικά αντίθετων, «ριζοσπαστικών» απαντήσεων στην κατεστημένη πολιτική κι αν η Αριστερά δεν δικαιώσει γρήγορα τις λαϊκές ελπίδες, μπορεί να δούμε αύριο την απότομη ισχυροποίηση της Νέας Δημοκρατίας, της άκρας Δεξιάς ή ακόμη και ενός νέου δήθεν ‘λαϊκού’ ΠΑΣΟΚ.
Το πρώτο εξάμηνο του 2011 ενδέχεται να αποδειχθεί ιδιαίτερα κρίσιμο για την Ελλάδα και όλη την Ευρώπη. Η οικονομική πολιτική κυβέρνησης και τρόικας όχι μόνο συσσωρεύει ωκεανούς δυσαρέσκειας, αλλά οδηγείται ταχύτατα σε αδιέξοδο και η ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας βρίσκεται ήδη στην ημερήσια διάταξη. Στο μεταξύ, η κρίση της ευρωζώνης είναι πολύ πιθανό να περάσει από την περιφέρεια, στον ίδιο τον πυρήνα της, θέτοντας υπό αίρεση την ίδια την ύπαρξη του ευρώ. Δεν αποκλείεται η απάντηση των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κύκλων να είναι κάποιου είδους «επανίδρυση», με σοβαρές αλλαγές στο οικοδόμημα της ΟΝΕ και της Ε.Ε. (ευρωομόλογο της μιας ή της άλλης μορφής, κούρεμα χρεών, μέτρα ενοποίησης φορολογικών και οικονομικών πολιτικών κλπ). Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία, όμως, ότι ο χαρακτήρας αυτών των αλλαγών θα καθοριστεί από τις ηγεμονικές, αντιδραστικές δυνάμεις. Το όποιο «κούρεμα» χρεών θα συνοδευτεί με «ξύρισμα» λαϊκών δικαιωμάτων και η όποια εναρμόνιση πολιτικών θα γίνει στο ρυθμό που θα υπαγορεύουν τα γερμανικά τύμπανα, περιορίζοντας ακόμη περισσότερο τα όρια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Β. ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΟΥ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ»
Στους επτά μήνες από την εμφάνισή του, το «Αριστερό Βήμα» έκανε βήματα για τη συγκρότησή του και έδωσε δείγματα γραφής με σοβαρότητα και συνέπεια λόγων και έργων. Το διεθνές συνέδριο για την οικονομική κρίση και την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς, που διοργανώθηκε με εξαιρετική επιτυχία στο Πάντειο, οι δύο, μαζικές συγκεντρώσεις της Θεσσαλονίκης, η δημιουργία της ιστοσελίδας, η στήριξη των «Καλλιτεχνών ενάντια στο μνημόνιο» και η σημαντική εκδήλωση με τον Σλάβοϊ Ζίζεκ στο ΕΜΠ αποτέλεσαν καρποφόρες πρωτοβουλίες, που κατέδειξαν τη δυναμική της πρωτοβουλίας. Ήδη, από τις 77 υπογραφές της ιδρυτικής διακήρυξης έχουμε φτάσει τις 1450, μεταξύ των οποίων ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι και νέοι. Συγκροτήθηκε, σε αρκετά ευρεία βάση, το «Αριστερό Βήμα» στη Θεσσαλονίκη και πολλές, παρόμοιες πρωτοβουλίες αναπτύσσονται σε άλλες πόλεις.
Η βασική «προστιθέμενη αξία» του «Αριστερού Βήματος» βρίσκεται, κατά τη γνώμη μας: Πρώτον, στο γεγονός ότι διαμορφώνει για πρώτη φορά έναν χώρο συνύπαρξης, αλληλεγγύης και αλληλεπίδρασης, όπου συναντιούνται άνθρωποι από όλα τα ρεύματα της Αριστεράς. Δεύτερον, στο ότι γίνεται βήμα έκφρασης, διαλόγου και (περισσότερο δυνητικά) δράσης ανεξάρτητων αριστερών ανθρώπων, ένα μέρος των οποίων, ιδιαίτερα από τη νέα γενιά, δεν βρέθηκε ποτέ ή δε βρίσκονται εδώ και καιρό σε οποιαδήποτε από τις υπάρχουσες αριστερές οργανώσεις. Και τρίτον, στο ότι φέρνει σε επαφή πρωτοπόρες και δημιουργικές δυνάμεις της μαρξιστικής και της καλλιτεχνικής διανόησης με κοινωνικές αγωνιστές από χώρους της εργασίας και της νεολαίας.
Είναι αλήθεια- κι αυτό υπογραμμίζεται με έντονο, κάποιες φορές, τρόπο από πολλούς φίλους μας- ότι μέχρι τώρα το «Αριστερό Βήμα» τόσο στο σκέλος του διαλόγου, όσο και σε αυτό της κοινής δράσης συναντά σημαντικά εμπόδια στην ανάπτυξη πρωτοβουλιών. Στο πεδίο αυτό, όμως, πρέπει να πάρουμε υπόψη τις εγγενείς δυσκολίες λόγω των γνωστών, πολιτικών προβλημάτων στο χώρο της Αριστεράς. Η ίδια η πρωτοβουλία της ίδρυσης του «Αριστερού Βήματος» έγινε δεκτή με διαφορετικούς τρόπους από τις επιμέρους πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς. Το διάστημα που μεσολάβησε, πάντως, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα ανέδειξε με πολλούς τρόπους και πολλές αφορμές την ανάγκη, αλλά και τη δυνατότητα να πάρουμε πρωτοβουλίες που θα δρουν ως καταλύτες, θα προωθούν το διάλογο, θα διευκολύνουν την κοινή δράση, θα στηρίζουν και θα προπαγανδίζουν ενωτικές κινήσεις των αριστερών, συνδικαλιστικών και πολιτικών συλλογικοτήτων, θα φέρνουν ανθρώπους της μαχόμενης διανόησης στο πλευρό των μαχόμενων κοινωνικών χώρων κλπ. Σε μια τέτοια οπτική έχει νόημα να αναπτυχθεί ο προβληματισμός μας.
Βασικό οργανωτικό (αλλά, στο βάθος, και πολιτικό) πρόβλημα της μέχρι τώρα λειτουργίας μας ήταν ότι δεν καταφέραμε να συγκροτήσουμε έναν επαρκή πυρήνα ανθρώπων που θα ασχολούνται σε μόνιμη βάση, στο πλαίσιο ενός ορισμένου καταμερισμού εργασίας, με τις δραστηριότητες του «Αριστερού Βήματος», ώστε να κρατούν σε επαφή, να συντονίζουν το πλούσιο δυναμικό μας, μεταφέροντας ιδέες και στηρίζοντας πρωτοβουλίες τους. Το ίδιο πρόβλημα- που αποκτά οξύτερη μορφή, λόγω των πιεστικών απαιτήσεων σε καθημερινή βάση- εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τη δουλειά της Συντακτικής Επιτροπής της ιστοσελίδας, παρά τις προσπάθειες που έγιναν για την υπέρβασή του. Είναι αναγκαίο στην πορεία προς τη Γενική Συνέλευση να λύσουμε αυτό το πρόβλημα, για να υπάρξουν προϋποθέσεις για μια σταθερή, δημιουργική πορεία το επόμενο εξάμηνο. Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί, τέλος, στην ηλικιακή σύνθεση του «Αριστερού Βήματος» με ενίσχυση της σύνθεσής του στις ηλικίες κάτω των 40.
Γ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΜΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Με βάση και την πείρα που συσσωρεύσαμε τους πρώτους μήνες της δράσης μας, πιστεύουμε ότι το επόμενο διάστημα θα ήταν σκόπιμο, παράλληλα με την οργάνωση αποσπασματικών εκδηλώσεων δημοσίου διαλόγου για φλέγοντα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και θεωρητικά ζητήματα του κινήματος και της Αριστεράς, να στραφούμε περισσότερο προς την ανάληψη «εκστρατειών» και τη δημιουργία «θεσμών», που θα ενεργοποιούν σε μονιμότερη βάση και με πιο μακροπρόθεσμη στόχευση το δυναμικό μας. Όταν μιλάμε για εκστρατείες, δεν εννοούμε στενά ακτιβιστικά γεγονότα, αλλά πολιτικές πρωτοβουλίες μεγάλης εμβέλειας (π.χ. για το χρέος) ή μελετητικές-μορφωτικές δραστηριότητες, με αντίκτυπο στους πολιτικούς αγώνες της Αριστεράς και το μαζικό κίνημα.
Ειδικότερα, προσβλέποντας στην έμπρακτη συμμετοχή και συμβολή των ανθρώπων που εμπνέονται από τους στόχους του «Αριστερού Βήματος», προτείνεται να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας σε κάποιες από τις πιο κάτω πρωτοβουλίες:
1. Μια ημερίδα για την κρίση της ευρωζώνης και τη στάση της Αριστεράς, με συμμετοχή οικονομολόγων και πολιτικών από την Ελλάδα, αλλά και εκπροσώπων αριστερών δυνάμεων και κινημάτων κοινωνικής αντίστασης, ιδίως από τις χώρες της περιφέρειας (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία) και από τη Γαλλία. Να προσανατολιστούμε για την άνοιξη, όπου αναμένεται να παρθούν κρίσιμες αποφάσεις επίπεδο Ε.Ε.
2. Μια ημερίδα για τον κομμουνισμό, με συγκεκριμένες αιχμές, που έχουν αναδειχθεί από τις θεωρητικές αντιπαραθέσεις των τελευταίων χρόνων- π.χ. το ζήτημα του κράτους και της εξουσίας, το κοινωνικό υποκείμενο στην εποχή της «γενικής διάνοιας», το κόμμα και η γραφειοκρατία- με συμμετοχή Ελλήνων και ξένων μαρξιστών (όχι μόνο ακαδημαϊκών, αλλά και διανοούμενων από μάχιμα πολιτικά ρεύματα) το φθινόπωρο
3. Μια ημερίδα με αντικείμενο το εκπαιδευτικό ζήτημα και τις δυνατότητες κοινής δράσης και παρεμβάσεων της Αριστεράς σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης
4. Μια διάλεξη του βρετανο-πακιστανού συγγραφέα Ταρίκ Αλί για τα καινούργια τείχη της παγκοσμιοποίησης (Καλιφόρνια, Ραμάλα, Έβρος) και το κοινωνικό απαρτχάιντ σε παγκόσμια κλίμακα, το συντομότερο δυνατό
5. Η στήριξή μας στη επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους- μια πρωτοβουλία που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Να σταθμίσουμε το ενδεχόμενο συγκρότησης ιδιαίτερων ομάδων πρωτοβουλίας, που θα επιδιώξουν να δώσουν στην υπόθεση αυτή κινηματικά χαρακτηριστικά, σε αυτοδιοίκηση- κατασκευές, τράπεζες, ΑΕΙ κ.α. Να αξιοποιήσουμε την ταινία- ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουν οι Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιττίδη, ως βασικό προπαγανδιστικό υλικό για εκδηλώσεις σε τοπική και κλαδική κλίμακα.
6. Η συγκρότηση «Λαϊκού, Μαρξιστικού Πανεπιστημίου» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ο θεσμός αυτός θα συνενώσει τους διανοούμενους (πανεπιστημιακούς ή όχι) που παίρνουν μέρος στην προσπάθειά μας, γύρω από δύο κύκλους προγραμματισμένων διαλέξεων, εκ των οποίων ο ένας θα προσανατολίζεται περισσότερο στους φοιτητές και τη διανόηση, και ο άλλος στους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές. Οι διαλέξεις θα συνδυάζουν βασικές μαρξιστικές θεματικές (ιστορικός υλισμός, κράτος, πολιτική οικονομία, σοσιαλισμός) με επίκαιρα ζητήματα (π.χ. χρήμα και χρηματοπιστωτικό σύστημα, παγκοσμιοποίηση, μετανάστευση, νέες τεχνολογίες και ΜΜΕ). Επίσης, έχουν διατυπωθεί προτάσεις για ετήσιο, καλοκαιρινό «σχολείο» και για οργανωμένη αυτομόρφωση- π.χ. ξεκινώντας από το «Κεφάλαιο», με αξιοποίηση και του διαθέσιμου υλικού του μαρξιστή θεωρητικού Ντέιβιντ Χάρβεϊ.
7. Η ανάληψη μιας ευρείας πρωτοβουλίας για την υπεράσπιση της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης και των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας, με αιχμή τις συγχωνεύσεις- καταργήσεις σχολείων που θα προωθήσει, μέσα στον επόμενο μήνα, η κυβέρνηση. Το θέμα αυτό καίει κάθε λαϊκή οικογένεια και φέρνει σε κοινό μέτωπο εκπαιδευτικούς, νέους και τοπικές κοινωνίες, σπάζοντας τα τεχνητά φράγματα μεταξύ δημοσίων υπαλλήλων και κοινωνίας. Ως «Αριστερό Βήμα», μπορούμε να δράσουμε καταλυτικά, αναλαμβάνοντας μια αρχική πρωτοβουλία που θα συγκεντρώσει τις σοβαρές δυνάμεις μας, κυρίως στην εκπαίδευση και την αυτοδιοίκηση, με προοπτική τη δημιουργία Λαϊκών Επιτροπών Παιδείας, που θα οργανώσουν την καμπάνια (όπως κάναμε, δηλαδή, και στην περίπτωση του λογιστικού ελέγχου του χρέους). Μορφές αυτής της καμπάνιας μπορεί να είναι εξορμήσεις και εκδηλώσεις σε γειτονιές (ιδίως σε περιπτώσεις αριστερών δημοτικών αρχών, όπως στο Ελληνικό ή ισχυρής παρουσίας σε δημοτικά σχήματα, π.χ. Χαλάνδρι, Ζωγράφου, Γλυφάδα), διαλέξεις πανεπιστημιακών, και όχι μόνο, για επίκαιρα θέματα κ.α.
8. Η συγκρότηση ενός δικτύου υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων, της νεολαίας, των μεταναστών, και πρωτίστως του δικαιώματος στην απεργία και τη διαδήλωση, απέναντι στον κρατικό απολυταρχισμό (δικαστήρια, ΜΜΕ, ΜΑΤ, δακρυγόνα, χαφιεδισμός κλπ). Μια πλευρά αυτής της δραστηριότητας πρέπει να είναι η οργανωμένη νομική υποστήριξη των κοινωνικών αγωνιστών από τους προοδευτικούς δικηγόρους, σε συνεργασία με αντίστοιχες πρωτοβουλίες Δικηγορικών Συλλόγων και άλλων συλλογικοτήτων. Μια άλλη, η αξιοποίηση των δυνάμεών μας στα media για την παρακολούθηση, καταγραφή και αποκάλυψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών βίας και προβοκάτσιας. Η ιστοσελίδα μπορεί να παίξει βασικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση.
9. Η συγκρότηση ερευνητικής ομάδας για την εκπόνηση μελέτης γύρω από τον ελληνικό καπιταλισμό (οικονομική και ταξική διάρθρωση, αλλαγές στην εργασία, διεθνής θέση, επιπτώσεις από την ένταξη σε Ε.Ε. και ΟΝΕ, μετανάστευση κ.α.). Στόχος θα είναι να καταλήξει σε έκδοση βιβλίου αναφοράς, αφού προηγηθεί συνέδριο και δημόσιος διάλογος.
- Ανάλογη ερευνητική ομάδα να συσταθεί για το θέμα του σοσιαλισμού- κομμουνισμού με σκοπό να μελετήσει το χαρακτήρα και τα αίτια κατάρρευσης των καθεστώτων του ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’, αλλά και τις προοπτικές του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού του 21ου αιώνα
- Η συγκρότηση και λειτουργία ερευνητικής ομάδας με αντικείμενο μελέτης τον πολιτισμό της σύγχρονης εργατικής τάξης και τη σχεδιασμένη πολιτιστική παρέμβαση της Αριστεράς στη σημερινή συγκυρία.
Για τη στελέχωση και έναρξη λειτουργίας των ερευνητικών ομάδων προτείνεται να οριστεί ειδική συνάντηση, στην οποία θα κληθούν να συμμετάσχουν όσοι ενδιαφέρονται να ασχοληθούν συστηματικά με κάποιο από τα αντικείμενα έρευνας που προαναφέρονται.
Δ. Η ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ»
Προφανώς, η Γενική Συνέλευση πρέπει να ορίσει νέα Συντονιστική και Συντακτική Επιτροπή, με εσωτερικό καταμερισμό εργασίας και δημοκρατική νομιμοποίηση, ώστε να αποκτήσει ένα σταθερότερο βάδισμα η προσπάθειά μας. Υπάρχει προβληματισμός για τον τρόπο που θα προχωρήσει αυτή η διαδικασία. Αν, δηλαδή, γίνει συναινετικά, δια βοής, στη βάση της διαθεσιμότητας, ή με κανονική εκλογή, με μυστική ψηφοφορία και ψηφοδέλτιο.
Οι υποστηρικτές της πρώτης εκδοχής πιστεύουν ότι το «Αριστερό Βήμα» είναι και πρέπει να μείνει χαλαρή μορφή συσπείρωσης, ότι καλό είναι να αποφύγει μορφές που παραπέμπουν σε πιο σφιχτές, κομματικές λογικές και τροφοδοτούν καχυποψίες για την προοπτική μας- κυρίως δε ότι, στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα, χρειαζόμαστε περισσότερη δουλειά από περισσότερους και όχι περισσότερες «εκλογές». Οι υποστηρικτές της δεύτερης άποψης σημειώνουν ότι αν το πρώτο διάστημα της ύπαρξής μας ήταν φυσικό να λειτουργούμε περισσότερο σαν επιτροπή πρωτοβουλίας, με βάση τους ανθρώπους που είχαν την αρχική ιδέα για το «Αριστερό Βήμα», επτά μήνες αργότερα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να βαδίζουμε έτσι και χρειάζεται σαφής δημοκρατική νομιμοποίηση, με ανοιχτούς όρους.
Σε κάθε περίπτωση, όλοι οι συμμετέχοντες στην προσωρινή συντονιστική και συντακτική επιτροπή συμφωνούν ότι και τα δύο όργανα πρέπει να είναι εργαζόμενα σώματα και όχι απλώς αντιπροσωπευτικά πολιτικών τάσεων. Δηλαδή να στελεχωθούν κατά κύριο λόγο από ανθρώπους που θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν πρακτικά, προσφέροντας εργατοώρες, κόπο και φαντασία στη δουλειά του «Αριστερού Βήματος» και δεσμεύονται να το κάνουν στο μέλλον.