''ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΟΥΛΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ''
γράφει ο Νίκος Δημαράκης 
Αλλάζοντας πλεύση και αφήνοντας για λίγο το καθαρό λαϊκό τραγουδι,μπορουμε να αράξουμε στο λιμάνι του εντεχνου.Και εκεί θα βρούμε αξεπέραστους συνθετες,που με την ανάλαφρη προσέγγιση τους μας εμφάνισαν ένα διαφορετικό πρόσωπο του λαικου τραγουδιού.Και σ’αυτην την περίπτωση δεν μπορούμε παρά να μιλήσουμε για κάποιον…που όλα τον θυμίζουν…………….
Ο Μάνος Λοιζος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1937.Γεννημα εκείνης της αστείρευτα ταλαντούχας Κυπριακής μητρας,που έδωσε δεκάδες πρωτοπόρους της μουσικης..Μαθαινει βιολί μα καταλήγει στην κιθαρα.Περναει στην φαρμακευτική και έρχεται στην Αθηνα.Βαθια πολιτικοποιημένος γίνεται μέλος του Κ.Κ.Ε. Το ταλέντο του γρήγορα έρχεται στην επιφανεια.Ερχεται σε επαφή με μεταγενέστερους συνθέτες από αυτούς που εξετάζαμε ως τωρα.Μιμης Πλεσσας,Χτζιδακις,Μικης και άλλοι…
Το Απρίλιο του 1962 έγινε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λαδής, ο Μάνος Ελευθερίου.Συνεργαζεται με τον Λεύτερη Παπαδόπουλο και δημιουργούν ασύγκριτο διδυμο.Ο Λοιζος ξεχώριζε για την ανάλαφρη του συνθεση,για τα δυναμικά πολιτικά τραγουδια,για τα αξεπέραστα του λαϊκά…Ένας ολοκληρωμένος συνθέτης που τίποτα δεν θα μπορούσε να ζηλέψει από τα ιερά τέρατα του παρελθοντος..Εγραψε τα παντα,ταχθηκε υπέρ των αγώνων του λαού και της πάλης του εργαζομενου.Τραγουδια όπως :’Ο Δρομος’,’Παγωσε η τσιμινιερα’,’Μια καλημερα’,’Τσε Γκεβαρα’,’Καλημερα ήλιε’ έγιναν ύμνος στα χείλη του λαού ενάντια σε εξουσιαστες,εχθρους της ελευθεριας,φασιστοειδη και διάφορα αλλά εκτρώματα των καιρών…Η οντότητα του Λοιζου έγινε σπαθί κοφτερό στο χέρι κάθε κυνηγημενου,εξορισμενου και καταπιεσμένου ανθρώπου..Τραγουδήθηκε από όλους τους μεγάλους της νέας γενιας.Μοσχολιου,Νταλαρας,Αλεξιου,Καλαντζης,Φαραντουρη,Πουλοπουλος,Ροδά,Κουμιωτη και τόσοι άλλοι…Μια μικρή αναδρομή στο έργο του για να καταλάβουμε την πορεία του μεγάλου Έλληνα : "Καράβια-Αλήτες","H κιθάρα","Η δουλειά κάνει τους άντρες","Παραμυθάκι μου",’’Ο αρχηγός", "Θα κλείσω το παράθυρο",«Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παλιό ρολό», «Έχω ένα καφενέ«, «Κάθε πρωί που κίναγα», «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Τ' Ακορντεόν», « Γύφτισσα τον βύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν», «Σ' ακολουθώ» και δεκάδες αλλα.
Ο Λοιζος για να μην ξεχνιόμαστε έγραψε και το πλέον αναγνωρίσιμο ζεϊμπέκικο στα πέρατα της γης,την ‘Ευδοκια’..Πρωτοστατησε και στο λαϊκό τραγούδι με το ‘Δεν θα ξαναγαπησω’ του Καζαντζίδη.
Πέθανε το 1982 χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Έφυγε νωρίς και άφησε ορφανό το τραγουδι.Τοσο για το ταλέντο του,οσο και για την τεραστία προσωπικότητα του…Πάντα οι αγώνες θα συνεχίζονται και όσο υπάρχουν άνθρωποι η πάλη θα κρατεί…
Και ο Λοιζος θα είναι μπροσταρης,στην πρώτη γραμμή των αγωνων,συχρονος και επίκαιρος όσο κανείς….
T' ΑΚΟΡΝΤΕΟΝ