Βαρέλια στο λιμάνι της Ερμιόνης, αρχές 19ου αιώνα, δείχνει η εξαίρετη αυτή φωτογραφία. Με τη πρώτη ματιά φαίνεται ότι είναι βαρέλια κρασιού που τα έχουν ξεφουντώσει και πλύνει στη θάλασσα....
..... και τα έχουν ξαναφουντώσει και γεμίσει στη σειρά με θαλασσινό νερό για να στανιάρουν. Γνώριμη η εικόνα αυτή στο Λιμάνι Ερμιόνης μέχρι και πριν 20-30 χρόνια τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου.
..... και τα έχουν ξαναφουντώσει και γεμίσει στη σειρά με θαλασσινό νερό για να στανιάρουν. Γνώριμη η εικόνα αυτή στο Λιμάνι Ερμιόνης μέχρι και πριν 20-30 χρόνια τέλη Αυγούστου αρχές Σεπτεμβρίου.
Αμ δε!
Ο κόσμος στο λιμάνι είναι ντυμένος χειμωνιάτικα και τα βαρέλια σε ύψος μόλις φτάνουν μέχρι τη μέση των ανθρώπων.
Είναι ξύλινα βαρέλια λαδιού. Αγνότατο παρθένο αγουρέλαιο Κρανιδίου και Ερμιόνης, έτοιμο να φορτωθεί σε ιστιοφόρο το οποίο θα πάει τα βαρέλια να τα μεταφορτώσει στο πλοίο στον Μπεραία που μάλλον δεν θα τα πάει κατ’ ευθεία στην Αμερική αλλά με τη σειρά του θα τα μεταφορτώσει σε κάποιο λιμάνι της Αγγλίας για να φύγουν με μεγαλύτερο φορτηγό για Αμέρικα. Περιζήτητο αυτό το λάδι στους Ιταλούς και Έλληνες μετανάστες.
Γι’ αυτό το σκοπό η εταιρεία Λέκκας και Δρίβας είχe φτιάξει μεγάλες αποθήκες στην Ερμιόνη και μάλιστα το νέο λιμάνι της Ερμιόνης φτιάχτηκε αρχικά για να εξυπηρετήσει αυτή την εξαγωγική δραστηριότητα.
Τρελοί ήταν οι άνθρωποι κι έβαζαν τέτοιες σκοτούρες στα μυαλά τους; Όχι. Δημιουργικοί ήσαν και με όνειρα. Δεν περίμεναν κανέναν Καλλικράτη να τους σώσει.
Όταν θα ξαναφθάσουμε σε επίπεδο να εξάγουμε σχεδόν όλο το ονομαστό λάδι μας στο εξωτερικό, τότε να μιλάμε για πολιτισμό. Και το μόνο που θα έχουμε καταφέρει θα είναι να μιμηθούμε τους άξιους και δημιουργικούς προγόνους μας.
Σήμερα εξάγουμε μέσω του internet προς όλη την οικουμένη κρετινισμό, ημιμάθεια, δημοσιοϋπαλληλήλα και πνευματική βαμβακίαση πρώτης ποιότητας χωρίς ανάγκη λιμανιών και αποθηκών. Να μην παρεξηγηθώ. Εννοώ την χώρα μας και με κανένα τρόπο την ιδιαίτερή μου πατρίδα.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
