 |
| Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος |
Η ιδέα ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 και πλέον έχει γίνει θεσμός: Μιά επιχείρηση δεν είναι αρκετό να παρέχει τα προϊόντα της και τις υπηρεσίες της στην Κοινωνία. Πρέπει να συνεργάζεται και να προσφέρει στην Κοινωνία, ιδιαίτερα την τοπική, και να βρίσκεται σε αρμονική σχέση με αυτήν.
Να πώς εκφράζεται αυτό από μία εκ των μεγαλυτέρων και σοβαρών εταιρειών της χώρας μας:'
"" Ο συστηματικός και ειλικρινής διάλογος με τις βασικές ομάδες των Κοινωνικών Εταίρων επιδιώκοντας τη διατήρηση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης αλλά και την πληρέστερη κατανόηση εκ μέρους της Εταιρείας των επιδράσεων της λειτουργίας της.
.............
Η συνεισφορά στην ανάπτυξη των τοπικών υποδομών και συνολικά στην ευημερία και το σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών των τοπικών κοινοτήτων που γειτνιάζουν με τις βιομηχανικές μονάδες της Εταιρείας. ""
Στην Ερμιονίδα ως μεγάλες επιχειρήσεις έχουμε τα μεγάλα ξενοδοχεία και στη θάλασσα τα ιχθυοτροφεία και τελευταίως τις μαρίνες. Βιομηχανία δεν έχουμε.
Στα υπάρχοντα ξενοδοχεία θα προστεθούν, το πολύ μέσα σε 5 χρόνια, το υπερπολυτελές συγκρότημα στο παλιό Ακουάριους Πετροθάλασσα, το νέο υπερπολυτελές Συγκρότημα της επένδυσης Γιάννη Βαρδινογιάννη στα Βλαχέικα, το υπό κατασκευή Συγκρότημα του Γκολφ στην Κοιλάδα, και μία μεγάλη επένδυση σε μεγάλη έκταση της Χινίτσας. Ήδη λειτουργεί η μαρίνα στο Πορτοχέλι και κατασκευάζεται η μαρίνα στην Ερμιόνη.
Οι πολυτελείς βίλες που θα διατεθούν ή θα νοικιάζονται έχουν σχεδόν όλες πισίνες, χώρια από τις μεγάλες των κυρίως ξενοδοχειακών κτισμάτων.
Σε μια Επαρχία υπό ερήμωση οι μεγάλες ποσότητες πόσιμου νερού που χρειάζονται ουσιαστικά θα βρεθούν είς βάρος του πόσιμου νερού του Δήμου και του αρδευτικού των αγροτών.
Όλα αυτά τα ξενοδοχεία χάνουν την αξία τους, να μη πω τον λόγο ύπαρξης τους, αν δεν έχουν σε αποκλειστική χρήση μια μεγάλη έκταση αμμουδιάς και λιμενικές εγκαταστάσεις μαρίνας. Αυτές τις παραλίες τις στερούνται όλοι οι κάτοικοι μόνιμοι και εξοχικάριοι της Ερμιονίδας.
Τα ιχθυοτροφεία καταλαμβάνουν χώρους παραλίας και έχουν την αποκλειστική χρήση μεγάλης θαλάσσιας έκτασης που την στερούνται όλοι οι κάτοικοι. Η δραστηριότητα αυτή επιβαρύνει τη θάλασσα, στερεί από τους ψαράδες αλιευτικά πεδία.
Στα παραπάνω μπορεί να προσθέσει ο καθένας ό,τι πέφτει στην αντίληψή του ως ενόχληση ή στέρηση.
Η απάντηση ότι δίνουν δουλειά, ότι προσφέρουν στην οικονομία της Ερμιονίδας και κυρίως της χώρας, δεν αρκεί. "Η συνεισφορά τους στην ανάπτυξη των τοπικών υποδομών και συνολικά στην ευημερία και το σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών των τοπικών κοινοτήτων" είναι ώριμο και καθολικό αίτημα.
Βασίλης Γκάτσος
