Στο σκοτεινό κράτος καιρός ν' ανάψει γλόμπος, δουλειά να πιάσει η σκούπα.

Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

 

"Είναι ένας πόλεμος με το σκοτεινό κράτος του αναχρονισμού. Ένα κράτος το οποίο κατά καιρούς μπορεί να παίρνει - ας είμαστε ειλικρινείς -  διάφορα κομματικά χρώματα, αλλά που παραμένει βαθύ, γιατί έχει δομηθεί επί δεκαετίες πάνω σε κατεστημένες νοοτροπίες. Πάνω σε συστημικές αδράνειες, σε μικροπολιτικά τερτίπια και δυστυχώς σε ανεύθυνες συμπεριφορές"

Κυριάκος Μητσοτάκης, Πρωθυπουργός.

Ομολογείται επισήμως η διαρκής αποτυχία που μεταφέρεται σαν σκυτάλη από κυβέρνηση σε κυβέρνηση. Όχι απλά αποτυχία του Κράτους αλλά ολόκληρου του Δημόσιου τομέα, πλην εξαιρέσεων που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Και ποιο είναι το βαθύ και σκοτεινό κράτος; Αυτό που δημιουργεί, συντηρεί και αναπαράγει η εκάστοτε πολιτική εξουσία όχι τόσο από αδυναμία να το αλλάξει ριζικά, όσο από πολιτική σκοπιμότητα. Το χρειάζεται πολιτικά για να στέκει ως εξουσία ή να επανέρχεται σε αυτήν. Το χρειάζονται οι τακτοποιημένοι στο δημόσιο, οι προσμένοντες και προσδοκούντες και οι κάθε είδους διαπλεκόμενοι. Και λόγω "κατεστημένων νοοτροπιών"  ο καθένας μας σε κάποια φάση της ζωής του γίνεται προσμένων, προσδοκών, διαπλεκόμενος, είτε με τη θέλησή του, είτε από ανάγκη, είτε γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Έτσι το ευρύτερο Δημόσιο, με τουλάχιστον 1000000 εργαζόμενους και συνταξιούχους, έχει πετύχει, ώστε σε κάθε οικογένεια παππούδες, παιδιά  με συζύγους και τα εγγόνια τους, δηλαδή σε ένα στενό κύκλο 12 ατόμων, τα 2 ή 3 άτομα να δουλεύουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή να είναι συνταξιούχοι του. Σε μια φιλική παρέα 6 ατόμων στην ταβέρνα, 1 ή 2 άτομα δουλεύουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ή είναι συνταξιούχοι του. Άρα πάει περίπατο οποιαδήποτε συζήτηση για τον Δημόσιο τομέα, διότι θα διαλυθούν οικογένειες και φιλίες.Έτσι στρέφεται η συζήτηση στην πολιτική γενικώς, στον καιρό, στο ποδόσφαιρο, στο καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό σύστημα, στην πλουτοκρατία τού ιδιωτικού τομέα, στη μεσαία και εργατική τάξη του ιδιωτικού τομέα. Δηλαδή όλα στο τραπέζι, εκτός της ταμπακέρας.

Έτσι έχουμε ένα ευρύτερο Δημόσιο το οποίο:

Εξασφαλίζει δια βίου εργασία, δίνει προαγωγές και τριετίες χωρίς αξιολογήσεις, και σύνταξη σύμφωνη με τον τελευταίο και φυσικά μεγαλύτερο μισθό. Στον χώρο αυτόν απαγορεύεται η απλοτητα, επιτρέπεται η πολυπλοκότητα και η στασιμότητα. Συστήματα Διοίκησης, συστήματας ριζικής αναδιοργάνωσης, άσκηση πραγματικής Διοίκησης εδώ δεν επιτρέπονται.

Οι "λειτουργοί" και οι "λειτουργίες" του διαπλέκονται στους σκοτεινούς διαδρόμους του βαθέος και σκοτεινού αναχρονιστικού μας κράτους.

Καταφέρνει αυτό να δημιουργεί προσδοκίες πρόσληψης και νομιμοποίησης σε χιλιάδες του ιδιωτικού τομέα, των ανέργων και των αέργων, που προσβλέπουν στην τακτοποίησή τους στο δημόσιο. Δημιουργεί αποθήκες προσδοκιών και υποσχέσεων, ώστε η εκάστοτε εξουσία να έχει στη διάθεσή της ένα πολύ μεγάλο ποσοστό διαπλεκομένων και αναμενόντων την πολυπόθητη πρόσληψη, έτοιμων να την ψηφίσουν για να συντηρήσουν ή πετύχουν τους στόχους τους, που συνήθως είναι η ανάγκη. Είναι διακοματικά και σιωπηρώς αποδεκτό, δηλαδή σκόπιμο, να πετυχαίνει τον πολυπόθητο διορισμό ένα μικρό ποσοστό κάθε φορά, ώστε η προσμονή η μακροχρόνια να συντηρείται, άρα και η εκλογική εξ αυτής πελατεία όχι μόνο του κόμματος αλλά και ενός εκάστου των βουλευτών του.

Σε αυτούς τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί χιλιάδες που προσλαμβάνονται κατ' έτος με σύμβαση μηνών και που είναι μια τεράστια αποθήκη ψήφων για εξασφάλιση της ανανέωσης της σύμβασής τους.

Αυτός ο Οργανισμός, το ευρύτερο Δημόσιο, έχει το δικαίωμα με χειρισμούς τής εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας να δανείζεται απεριόριστα από το εξωτερικό, και όπως είδαμε, προ και μετά κρίσης, να σκορπίζει χρήμα παντού, και κυρίως με αυτό να φροντίζει την κομματική του πελατεία. Ο εκάστοτε δανεισμός πανηγυρίζεται ως επιτυχία του εκάστοτε κυβερνητικού επιτελείου! Ακόμη και σήμερα, παίρνουμε δάνεια και θριαμβολογούμε, γιατί πετύχαμε καλύτερο επιτόκιο! Γιορτάζουμε κάθε φορά την επιπλέον εξάρτησή μας.

Το Δημόσιο ως κύριος δημιουργός τής τελευταίας οικονομικής κρίσης, και αφού οι δανειστές τού έβαλαν τη θηλιά στο λαιμό, την έβγαλε και την πέρασε στον ιδιωτικό τομέα.

Ναι μεν κόπηκαν τα δώρα και μειώθηκαν οι συντάξεις του Δημοσίου, περίπου όπως και στον ιδιωτικό τομέα αλλά:

Προ κρίσεως ή μέση σύνταξη στο δημόσιο ήταν 1500 ευρώ ενώ στον ιδιωτικό τομέα 700. Λογικό, όταν ο δημόσιος υπάλληλος συνταξιοδοτείται με 35 χρόνια υπηρεσία και ο μισθωτός που κάθε τόσο μένει άνεργος, αναγκάζεται να αλλάζει εργοδότη κάθε τόσο, συγκεντρώνει πολύ λιγότερα ένσημα σε κατώτερες κλάσεις, ενώ έβγαινε με το μέσο όρο μισθού δεκαετίας και μετά πενταετίας. Δηλαδή ήσουν 25 χρόνια στην ανωτάτη του ΙΚΑ, έκλεισε το μεγάλο εργοστάσιο που δούλευες, και τα υπόλοιπα 10 χρόνια πότε στην κατωτάτη, πότε στη μεσαία κλάση, πότε άνεργος, Έτσι έπαιρνες πολύ χαμηλότερη σύνταξη από ότι πραγματικά είχες πληρώσει. Πώς να μην είναι λοιπόν όνειρο η τακτοποίηση στο δημόσιο;

Με την κρίση κατά εκατοντάδες χιλιάδες έχαναν τις δουλειές τους οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, καταστήματα, επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να σταματήσουν τη δουλειά τους, πολλοί να καταστραφούν, αφού πρώτα εκ των πραγμάτων ήσαν υποχρεωμένοι να απολύσουν το προσωπικό τους ή να το κάνουν μερικής απασχόλησης. Ούτε ένας του Δημοσίου. Καθότι μόνο νεκρός φεύγεις από το δημόσιο.

Το βαθύ σκοτεινό κράτος φρόντισε να καταγράψει στο Ε9 την ακίνητη περιουσία όλων, να έχει πρόσβαση στις καταθέσεις όλων και να γνωρίζει τα πάντα.

Υποσχέθηκε μέσω της πολιτικής εκάστοτε ηγεσίας "πόθεν έσχες" για όλους τους πολίτες, το εφάρμοσε μόνο για τους βουλευτές και τους αιρετούς αλλά μισό, δηλαδή πόσα έχεις και όχι από πού και πώς τα βρήκες.

Το βαθύ και σκοτεινό κράτος στο Ε9 φρόντισε να αναγράφονται όλες οι πληροφορίες για ένα ακίνητο, αλλά δεν αναγράφεται σε καμιά στήλη το σημαντικότερο: το πώς το απέκτησες. Δηλαδή: Κ = Κληρονομιά. Δ = Δωρεά, Γ = Γονική παροχή, Α = Αγορά. Και σε άλλο πεδίο να γράφονται τα ακίνητα τα οποία πούλησες και σου έφεραν εισόδημα.

Έτσι με μια ματιά η Εφορία θα μπορούσε στο κομπιούτερ της να βλέπει πόσα ακίνητα έχεις αγοράσει, να βλέπει την αποταμίευσή σου σε τράπεζες ή μετοχές και τι εισοδήματα κατ' έτος έχεις δηλώσει στο Ε1 για όλα τα χρόνια που δουλεύεις. Όλες αυτές οι διαδικασίες "την σήμερον ημέραν" γίνονται σε μερικά πρώτα λεπτά της ώρας.

Ο σκοπός δεν είναι η τιμωρία αλλά η κοινωνική δικαιοσύνη και η αξιοκρατία. Αν ένας έχει αγοράσει 4 σπίτια αντικειμενικής αξίας σήμερα 800000 ευρώ και έχει και 200000 καταθέσεις, όμως επί 30 χρόνια το άθροισμα των δηλωμένων εισοδημάτων του στο Ε1 είναι 600000, δηλαδή 20000 κάθε χρόνο, εύλογο το ερώτημα: Πώς τα απέκτησες χωρίς να έχεις πουλήσει ποτέ σου τίποτα, αφού το εισόδημά σου μόλις που σου επαρκούσε για να ζεις την οικογένειά σου; Λογικά δεν μπορούσες να αγοράσεις κανένα σπίτι.

Δέχομαι όμως μπόρεσες και αγόρασες την πρώτη σου κατοικία μέχρι ποσού 250000 ευρώ. Για τα υπόλοιπα σου ζητώ να επιστρέψεις στην Εφορία το 20% της αντικειμενικής αξίας τους. Δηλαδή σου χαρίζομαι. Αν όχι, η υπόθεση πάει σε ειδικό δικαστήριο ενόρκων που θα λάβει αυστηρά υπόψη του το δηλωθέν εισόδημα και τις αγορές σου και η απόφαση δεν θα σηκώνει έφεση αλλά θα είναι άμεσα εκτελεστέα.

Nα δεχθούμε ότι κάθε οικογένεια με εισόδημα 20000 το χρόνο και αγορά σπιτιού ή σπιτιών αντικειμενικής αξίας  250000 ευρώ είναι εντάξει, δηλαδή νόμιμο εισόδημα περί τις 30000 ευρώ το χρόνο που καλύπτει μέγα μέρος των νοικοκυριών, ενώ τα από κει και πάνω αδικαιολόγητα.

Να παραδεχτούμε ότι η μη έκδοση αποδείξεων, τιμολογίων κ.λ.π., η μαύρη εργασία κ.λ.π., η μη δήλωση εισοδημάτων στην Εφορία, ήταν αναπόφευκτο, αλλά μέχρι του ποσού των 30000 ευρώ για κάθε νοικοκυριό. Τότε τα κρατικά έσοδα θα ήσαν σημαντικότατα και προερχόμενα από τους κατά πολύ αδίκως πλουτίσαντες.

Αυτό ήταν ευκαιρία να γίνει από τους πρώτους μήνες της κρίσης. Να μη αναζητηθεί η σωτηρία της χώρας στους δίκαιους και τους συνεπείς αλλά στους άδικους. Αλλά αυτό είναι και απαραίτητος όρος για τη δημιουργία του Περιουσιολογίου, την απαλλαγή από τα τεκμήρια, τη συγκέντρωση αποδείξεων κ.λ.π. που κάθε τόσο εξαγγέλει ο Πρωθυπουργός. Εκτός κι αν το Περιουσιολόγιο στήνεται ακριβώς για να  νομιμοποιηθεί η περιουσία των αδίκων μια και έξω.

Το βαθύ και σκοτεινό κράτος με την κρίση που έφερε ο ασύστολος δανεισμός του, έπρεπε πρώτο αυτό να υποστεί τις βαριές συνέπειες. Να μειώσει πολύ περισσότερο συντάξεις, να απολύσει, να διαλύσει άχρηστους οργανισμούς, να ανασυγκροτηθεί ταχύτατα και φυσικά να εφαρμόσει στους Δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους το πόθεν έσχες και αμέσως μετά στον ιδιωτικό τομέα. Με στόχο να περιορίσει τα έξοδά του κατά 10 δισεκατομμύρια κατ' έτος.

Συγχρόνως να ζητήσει εισφορά ετήσια ή εφάπαξ από τους επιχειρηματίες και τις επιχειρήσεις, πέραν του πόθεν έσχες.

Το τελευταίο χρόνο της κρίσης δανειζόμαστε από το εξωτερικό περί τα 40 δις. Τα περίπου 14 πήγαιναν προς αποπληρωμή των τοκοχρεωλυσίων και τα υπόλοιπα 26 μέσω των καναλιών του Δημοσίου διαχέονταν στον εαυτό του και στη συνέχεια στην Κοινωνία κυρίως ως κατανάλωση και μάλιστα εισαγομένων προϊόντων. Η εγκληματική βλακεία στον κύβο.

Αν όμως παρουσιαζόσουν αμέσως στους δανειστές με  ετήσια εξοικονόμηση 14 δις με την οποία άνετα θα εξυπηρετούσες τα δανεικά σου, με μια εφάπαξ και ταχύτατη και βέβαιη συγκέντρωση 20 δις από το πραγματικό πόθεν έσχες όλων των Ελλήνων, αν σταματούσες αμέσως τον δανεισμό, οι δανειστές θα σου λέγανε ένα μεγάλο ευχαριστώ, θα σου χάριζαν μερος του δανείου και θα μετέθεταν χρονικά τις δόσεις. Από αυτό θα έπαιρνε ώθηση η οικονομία μας, κανένας δεν θα έχανε τίποτε, παρά μόνον αυτοί που δικαίως έπρεπε, και δεν θα γινόταν αυτό που έγινε και που ευλόγησε την αδικία υπέρ σωτηρίας της πατρίδος.

Η μη εφαρμογή καθολικού πόθεν έσχες από το βαθύ σκοτεινό, αναχρονιστικό, με την κατεστημένη νοοτροπία, τα κατά καιρούς διάφορα πολιτικά χρώματα, τη συστημική αδράνεια και τις ανεύθυνες συμπεριφορές Κράτος, πέρα της καθολικής κοινωνικής αδικίας έχει και άλλες προεκτάσεις.

Το εκλέγειν είναι καθολικό δικαίωμα και μόνο σε ειδικές περιπτώσεις αφαιρείται. Όχι όμως το εκλέγεσθαι που έχει περιορισμούς. Δεν μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα, στρατιωτικοί, ιερείς, δημόσιοι υπάλληλοι κ.λ.π. λόγω θέσεως που κατέχουν. Πρέπει πρώτα να παραιτηθούν.

Μπορούν όμως να κάθονται στο ΔΣ ενός Δήμου, Περιφερείας, της Βουλής, σε επιτροπές κ.λ.π., δίκαιοι και άδικοι, και να συζητούν και να αποφασίζουν ως ισότιμοι πολίτες πού και πώς θα διατεθούν χρήματα που προέρχονται από φόρους. Δηλαδή κάθεται ένας που έχει πληρώσει όλους τους φόρους κανονικότατα, οπότε έχει και συνείδηση  από πού προέρχονται αυτά τα χρήματα, να ακούει τον διπλανό του, που έχει κάνει μεγάλη περιουσία με απόκρυψη από την Εφορία, μη κόβοντας αποδείξεις κ.λ.π. κι έχοντας δηλώσει πενιχρά εισοδήματα στην Εφορία, να αναπτύσσει το γιατί το Κράτος πρέπει να δώσει περισσότερα. Η γελοιότητα στον κύβο.

Και επειδή το βαθύ κράτος διαλύεται και ανασυγκροτείται μόνο με πολιτική βούληση και όχι με διαπιστώσεις και αναλύσεις υπάρχει πρακτέο;

Ο Πρωθυπουργός ομολογεί την αδυναμία της παράταξής του, ή μάλλον του επιτελείου που έστησε. Έφερε μέρος του κεντρώου κόσμου στην παράταξή αλλά ο δεξιός χώρος της παράταξης έμεινε στις κατεστημένες νοοτροπίες του, ηθελημένα στην άκρη.

Ο Πρωθυπουργός γνώριζε ότι χωρίς τους κεντρώους η δεξιά ως παράταξη, αν και έχει αρκετό συνετό και παραγωγικό κόσμο μαζί της, δεν μπορεί να βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Προσπάθησε μέσω δραστηρίων ανθρώπων να δημιουργήσει ένα επιτελείο γύρω του, που πρόσφερε μεν, αλλά άφησε ανέπαφο το βαθύ κράτος. Όμως για πολιτικούς λόγους επανάκτησης της εξουσίας στις προσεχείς εκλογές ήταν υποχρεωμένος, εκτός από το πραγματικό έργο που έγινε, να διαφημίζει και να προβάλλει καταστάσεις παλιές και νεότερες ως κατακτήσεις και πρόοδο. Έτσι ακούμε για επενδύσεις, ακούμε για ναυπηγεία που αύριο ανακτούν την δόξα τους, ακούμε για χιλιάδες που επιστρέφουν στα χωριά και τα χωράφια τους αλλά ούτε έναν δεν βλέπουμε, ακούμε για χιλιάδες επιστήμονες που άρχισαν να επιστρέφουν αλλά δεν βλέπουμε πάνω από δέκα, βλέπουμε εκσυγχρονισμούς, και τόσα άλλα ωραία που τα κάνουν ακόμη ωραιότερα ο τύπος και τα κανάλια. Και βλέπουμε κινήσεις για τον προσεταιρισμό όσων προσβλέπουν στην τακτοποίηση, βλέπουμε μικροδοσίματα, βλέπουμε η αναπλήρωση του πληθωρισμού να βαπτίζεται αύξηση εισοδήματος, βλέπουμε το ΑΣΕΠ με απίθανη ύλη εξετάσεων να γίνεται δεξαμενή χιλιάδων από την οποία θα αντλεί το Δημόσιο υπαλλήλους, όποτε και αν, βλέπουμε ψηφιοποίηση χιλιάδων διαδικασιών και εγγράφων που περιορίζουν τις επισκέψεις στην Εφορία κατά δεκάδες εκατομμύρια, αλλά δεν βλέπουμε την Εφορία να μένει με το μισό προσωπικό, και αντίθετα βλέπουμε να γιγαντώνονται τα λογιστικά γραφεία στα οποία προστρέχουμε πλέον όλοι για το παραμικρό με πληρωμή φυσικά. Η ψηφιοποίηση του κ.Πιερρακάκη είναι μόνο η φλούδα του μήλου.

Από τη άλλη βλέπουμε έναν νεαρό πολιτικό που αντιλήφθηκε ότι μόνο αν χειραγωγήσει μέρος κυρίως του παλαιού ΠΑΣΟΚ που προσβλέπει στην τακτοποίηση στο δημόσιο, στις επιδοτήσεις, στη παλιά "πρασινοφρουρία" κ.λ.π. έχει ελπίδες να ξαναγίνει κυβέρνηση όχι αυτοδύναμη αλλά με κάποια συνεργασία τρίτου ή και μικρού κόμματος που του αρκεί να συμμετέχει στην εξουσία. Δοκιμασμένη πρακτική στην πρώτη του διακυβέρνηση. Εδώ ο κρατισμός είναι κυρίαρχος και μη καταγγελλόμενος ως βαθύ και αναποτελεσματικό διαχρονικά Κράτος, παρά μόνο όσο αφορά τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Πάντως του αναγνωρίζεται το θαύμα: Με τη Μεταπολίτευση με τη Συμμαχία όπου πρωτοστατούσε το ΚΚΕ εσ. και το πρόταγμα ήταν σοσιαλισμός με δημοκρατία (αν και τα περισσότερα στελέχη του ΚΚΕ εσ. ήσαν της δικτατορίας του Προλεταριάτου και απλά μετά ...μισους τσακωμένα με τους συντρόφους του ΚΚΕ εξ. όπως το ονόμαζαν), νέοι τότε, οργώσαμε στην κυριολεξία τον τόπο μας προσμένοντας ένα ποσοστό 10%.  Προσγειώθηκε ο σοσιαλισμός με δημοκρατία στο 2.5%, και αλλάζοντας ηγεσίες και χρώματα ..... διατηρούσε το ποσοστό του, μέχρι που ο νεαρός πολιτικός, προφανώς μελετώντας Ανδρέα Παπανδρέου και αφομοιώνοντας τις κακές πλευρές του, να το κάνει ....σοσιαλιστική κυβέρνηση!

Στη μέση ο Κεντρώος κόσμος που περιλαμβάνει και δεξιούς και αριστερούς νουνεχείς και εκφράζεται από έναν νέο πολιτικό. Αλλά και εδώ το πρόταγμα, το όνειρο, είναι η αυτοδυναμία, αν όχι σε αυτές τις εκλογές, στις όποιες επόμενες. Μια αυτοδυναμία ενδίδοντας στον λαϊκισμό δεξιό, σοσιαλιστικό ή αριστερό, και στους προσβλέποντας και προσμένοντας, δεν έχει νόημα. Είναι μια από τα ίδια.

Καιρός είναι μια κεντρώα παράταξη να ορθώσει ανάστημα και εκ των προτέρων, δηλαδή προγραμματικά, να δηλώσει ότι είναι έτοιμη ακόμα και από τις πρώτες εκλογές να συμπράξει με το πρώτο κόμμα για την δημιουργία κυβέρνησης με δύο απαράβατους όρους:

1). Ότι θα της ανατεθεί το υπουργείο Εσωτερικών, και μάλιστα διευρυμένο, ώστε από την πρώτη μέρα να αρχίσει το ξήλωμα και το επαναστήσιμο του Δημοσίου και του Κράτους. Δηλαδή όλοι οι εργαζόμενοι στην άκρη, επαναδημιουργία μόνο αναγκαίων και απλών διαδικασιών που θα επανδρωθούν με τα κατάλληλα πλήρως αξιολογημένα άτομα, άμεση κατάργηση άχρηστων και επιζήμιων διαδικασιών και διάλυση των άχρηστων δομών του. Οι περισσευούμενοι με κίνητρα εθελουσίας πάνε προς τον ιδιωτικό τομέα ή στην σύνταξη. Φυσικά και θέσπιση δρακόντιων νόμων διαγωνισμών για πρόσληψη προσωπικού. Δεν είναι κάτι το νέο στη χώρα μας. Έτσι έκαναν οι τράπεζες, ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ. Φυσικά χρειαζόμαστε και τα φώτα των ξένων.

2). Ότι θα της ανατεθεί το υπουργείο Οικονομικών  ως προς την διάσταση των επενδύσεων. Από την πρώτη μέρα να δημιουργηθεί πλαίσιο που ταχύτατα θα οδηγήσει σε πραγματικές επενδύσεις στην βιομηχανία, επικοινωνίες, ενέργεια, καινοτομία. Αν για χρόνια πρέπει η φορολογία να είναι μηδέν, ας είναι. Αν πρέπει, να παραχωρηθούν ακίνητα παλιών εργοστασίων που είναι στα χέρια των τραπεζών και εκτάσεις κατάλληλες με ευνοϊκούς όρους, ας παραχωρηθούν.

Αλλά να κλέψουν κι από τους ξένους ορισμένα: Έχεις επιχείρηση και έχεις πάρει δάνεια; Μόλις αυτά φτάσουν τα ίδια κεφάλαια να σε καλούν οι τράπεζες να βάλεις δικά σου χρήματα άμεσα. Αν όχι να σε κηρύττουν σε χρεοκοπία. Να σταματήσει η παλιά καλή συνήθεια να έχεις βάλει 10 εκατομμύρια δικά σου, να έχεις πάρει 5 εκ. επιδοτήσεις ως επιβράβευση της προσπάθειας και να έχεις πάρει δανεικά 100 εκ. Να πάψει και η Κυβέρνηση και ΜΜΕ να διατυμπανίζουν ότι τα χρέη προς την Εφορία είναι 120 δις, όταν τα 90 δις είναι χρέη τέτοιων "επιτυχημένων" επιχειρήσεων που δεν πρόκειται ποτέ να εισπραχθούν.

Τον νέο πολιτικό προς κάτι τέτοιο με τα τελευταία γραπτά τους στρέφουν τόσο ο Σημίτης αλλά και άλλοι νουνεχείς του παλιού ΠΑΣΟΚ, αλλά και της Δεξιάς και της Αριστεράς.

Έτσι υπάρχει ελπίς η φρόνηση να αυξήση τη εκλογική της δύναμη μέσω αυτού του "τρίτου κόμματος" και να ωθήσει τη χώρα στην πραγματική πολιτική συνεργασία που επιφέρει η απλή αναλογική ή η ελαφρά ενισχυμένη. Δεν μπορεί ευρωπαΪκές χώρες να έχουν αποτελεσματικές κυβερνήσεις πολλών κομμάτων κατά φυσικό τρόπο και αυτό να είναι για μας εξωπραγματικό.

Αν το πρώτο κόμμα των πρώτων εκλογών απορρίψει τη συνεργασία, τότε η πρόταση πάει στο δεύτερο. Αν και τα δύο είναι αρνητικά τότε ας φτιάξουν κυβέρνηση οι δυό τους ή ας κάνουν όσες εκλογές θέλουν για να κερδίσουν την αυτονομία τους. Η πρόταση του Κέντρου θα είναι πάντα εκεί και σταθερή.

Λόγω του τραγικού συμβάντος η μικρή αλλά κρίσιμη μείωση του ποσοστού της ΝΔ δεν έγινε αύξηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ. Και σε ένα μήνα μέρος θα ξαναεπιστρέψει στη ΝΔ, ώς μεταξύ τριών κακών το μη χείρον βέλτιστον. Δεν θα πάνε εκεί που δεν έχει νόημα. Αν θέλεις να έχεις νόημα και να λύσεις γόρδιους δεσμούς χτυπάς με το σπαθί, ή τουλάχιστον σπάζεις  τα αυγά. Η ανασυγκρότηση του Δημοσίου δεν είναι θέμα Δικαιοσύνης, αλλά Πολιτικής Βούλησης και Διοίκησης. Όσο για το ποιος θα είναι πρωθυπουργός σε μια πραγματική σύμπραξη και συνεργασία αυτό βρίσκεται.

Έχει δίκιο ο Ανδρουλάκης όταν λέει ότι το νόημα των εκλογών δεν είναι Μητσοτάκης ή Τσίπρας βγάζοντας αυτομάτως και τον εαυτό του απ' έξω. Το νόημα ας είναι πραγματική σύμπραξη με πρόταγμα Καθολική αναδιοργάνωση του Δημόσιου τομέα, καθολικό πόθεν έσχες, ουσιαστικές επενδύσεις. Καθολική αναδιοργάνωση και όχι το να υποδεικνύει ως λύση ο κ. Ανδρουλάκης 5 σημεία αναδιοργάνωσης των σιδηροδρόμων. Αυτό είναι μερική λύση λόγω τραγικού συμβάντος και όχι καθολική αναδιοργάνωση, είναι πολιτική ατολμία.

"Του δε πολέμου οι καιροί ού μενετοί" Θουκ. Πιάσου από τις ευκαιρίες τώρα, και πρόσφερε αυτό που λείπει, αυτό που επιθυμεί πλέον η πλειοψηφία των Ελλήνων και ιδιαίτερα των νέων.

Σημείωση: Έπρεπε να γίνει το τραγικό δυστύχημα για να διαβάσουμε:
"Ο επικεφαλής της Αρχής για το Ξέπλυμα Μαύρου Χρήματος πρώην αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Χαράλαμπος Βουρλιώτης θα ελέγξει την περιουσιακή κατάσταση όλων των προσώπων που ήταν σε θέση ευθύνης σε ΟΣΕ, ΕΡΓΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και HELLENIC TRAIN αλλά και όλων των εργολάβων σε συμβάσεις που υπεγράφησαν σε βάθος 15ετίας, για το σιδηροδρομικό δίκτυο ανά τη Ελλάδα.
Αναλυτικότερα, θα ελεγχθούν διεξοδικά όσοι κατείχαν θέση ευθύνης στον ΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ - ΕΡΓΟΣΕ και Hellenic Train και ήταν συμβαλλόμενοι στις επίμαχες συμβάσεις, όπως και οι εργολάβοι που ανέλαβαν την εκτέλεση των έργων, προμηθειών, κ.λπ."

Η Δικαιοσύνη αναγνωρίζει την αναγκαιότητα του ελέγχου του πόθεν έσχες για να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Αλλά μόνο μετά από τέτοιες τραγικές καταστάσεις θα ελέγχεται το πραγματικό πόθεν έσχες σε ένα στενό κύκλο θέσεων ευθύνης;

Η κρίση που επί δέκα χρόνια διέλυσε τη χώρα δεν είναι τραγική κατάσταση, και όλοι μας δεν είμαστε ως προ αυτό σε θέση ευθύνης;

Βασίλης Γκάτσος