Μετά την κρίση τι;

 

 Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος

 

 

Η παραγωγή τροφίμων πνέει τα λοίσθια αφημένη στη τύχη της και στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Ελπίδα; Το παρακάτω που όλοι διαβάσαμε:

" Το Στρατηγικό Σχέδιο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση θα έχει ορίζοντα 15ετίας. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά ένα στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει μεγάλη σημασία και αφορά και τις επόμενες γενιές. "

Σχέδιο λοιπόν 15ετές (!). Να θυμίσω τα όσα είπε διάσημος οικονομολόγος: Το 5ετές οικονομικό πλάνο είναι το μεγαλύτερο διάστημα που μπορούμε να έχουμε σχετικά ασφαλείς προβλέψεις. Από κει και πέρα, η ιστορία δείχνει, ότι δεν μπορούμε. Φανταστείτε ένα σχέδιο ανάπτυξης και ανασυγκρότησης που έγινε το 1920 με ορίζοντα το 1935 να είχε προβλέψει τη μεγάλη κρίση του 1930, ή σχέδιο του 1930 να είχε προβλέψει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πόσο μάλλον στη χώρα μας, όπου το 5ετές γίνεται 10ετές και το 15ετές γίνεται 30ετές και πάνω. Βλέπε εθνικό δίκτυο δρόμων, Μετρό, ηλεκτροδότηση νησιών, και τον δικό μας Ανάβαλο.

Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά τα σχέδια, στρατηγικά ή όχι, φεύγουν. Εδώ στρατηγικά σχέδια για την παιδεία που για όλο τον δυτικό κόσμο μένουν για πολλά - πολλά χρόνια σταθερά, εδώ αλλάζουν όχι από κάθε νέα κυβέρνηση, αλλά ακόμα και με την αλλαγή υπουργού παιδείας.

Όσο για την ανάπτυξη και ανασυγκρότηση της παραγωγής τροφίμων δεν χρειάζεται ούτε 15ετές, ούτε καν μονοετές στρατηγικό σχέδιο. Χρειάζονται στρατηγικές αποφάσεις μέσα σε ένα - δύο μήνες.

Όταν ο κλάδος της οικοδομής δούλευε κανονικά, απασχολούσε 400 000 άτομα, όλα με πολύ καλά μεροκάματα. Ο τουρισμός, ακόμη και τώρα, στην κρίση, απασχολεί κόσμο με λογικά μεροκάματα. Γύρω στα 400 000 άτομα, κυρίως από την πρωτεύουσα, πάνε στα τουριστικά νησιά και στα παράλια για σχετικά ικανοποιητικό μεροκάματο, που μπορεί και το δίνει ο τουριστικός τομέας, παρ' όλη την υπερφορολόγηση που τού έχει γίνει. Συγχρόνως είναι μέσα στον κόσμο, μέσα στην κίνηση, και όσο δύσκολη και να είναι η διαβίωσή τους κάνουν και αυτοί ένα μπάνιο.

Δηλαδή το κύμα των ανέργων λόγω κρίσης πάει ή στο εξωτερικό ή στον τουριστικό τομέα.

Αντίθετα, ακόμη και τώρα, με τέτοια ανεργία, ελάχιστοι πάνε να δουλέψουν σε αγροτικές εργασίες, κυρίως στη συγκομιδή των καρπών. Με την κρίση, οι μισοί εργαζόμενοι άλλαξαν επάγγελμα, αλλά στον αγροτικό τομέα δεν πήγε σχεδόν κανείς. Δεν είναι εύκολη δουλειά, ούτε μέσα στον κόσμο.

Ακόμη και σε τομείς, όπως είναι η μεγάλη παραγωγή φράουλας, αν τα μεροκάματα γίνουν κανονικά και με όλους τους τύπους, πάνε περίπατο οι φράουλες. Ποιος παραγωγός, ποιου προϊόντος, μπορεί να δώσει πλήρη ασφάλιση, 800 ευρώ μηνιαίως καθαρά, επιδόματα δώρων και αδειών, υπερωρίες, αποζημιώσεις απολύσεων, ωράριο ουσιαστικά 7 ωρών, Σαββατοκύριακα ρεπό, για όσο χρόνο απασχολεί εργαζομένους;

Και ποιος θα πάει να δουλέψει με αυτές τις καλές απολαβές μόνο για 20 μέρες συγκομιδής;

Η παραγωγή και το εμπόριο λαδιού μάς δείχνουν πώς η πολιτεία εννοεί τον αγρότη. Ο παραγωγός πουλάει το λάδι 2.5 - 3 ευρώ το κιλό και στο σούπερ μάρκετ το αγοράζει από 6.5 έως 9 ευρώ το κιλό. Και μεσολαβεί μόνο αποθήκευση και εμφιάλωση. Να φυτοζωεί ο αγρότης σαν προμηθευτής πρώτης ύλης του εμπορίου και της βιοτεχνίας, και να κρατιέται στη ζωή από τις επιδοτήσεις, χρήσιμος ως κομματική πελατεία.

Και με τη γραφειοκρατία, την παντελώς άγνωστη στους παλιούς καιρούς, να κατατρώει την καθημερινότητά του και να πληρώνει φόρους για να την θρέφει ως τάχατες αναγκαία δημόσια γραφειοκρατία.

Και από κοντά του, όλοι οι άλλοι που είναι συνταξιούχοι από οποιοδήποτε επάγγελμα, ή ασκούν άλλο επάγγελμα, να πληρώνουν φόρους, αν παράγουν (κυρίως λάδι και κανένα εσπεριδοειδές), αντί να παρακινούνται να καλλιεργούν τη γη. Στερεί έτσι η πολιτεία απ' όλους και τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής του Έλληνα, και αυτό δεν είναι οικονομικό θέμα, αλλά έγκλημα κατά του ελληνικού τρόπου και της παράδοσής μας.

Πεθαίνει η παραγωγή τροφίμων, την παρατάνε νέοι και γέροι και, αν αρχίσει κάποτε οικονομική ανάπτυξη και ανοίξουν δουλειές, χαιρετάμε τη γη και τους ανθρώπους που έκαναν την Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος, που της έδωσαν παιδιά για να διπλασιαστεί, που τάισε και ταΐζει όλους μας.

Μαζί της πεθαίνει και ο τρόπος μας, οι λίγες ρίζες ελιές, το αμπελάκι, δυο δέντρα που καταφέραμε να φτιάξουμε, μια βαρκούλα, ικανά να φέρουν και τον ξενιτεμένο Έλληνα να πεθάνει "στον ίσκιο της γιαγιάς ελιάς, στον ρόχθο της ισόβιας θάλασσας".

Γι' αυτό και οι εκλεγμένοι απαιτείστε, αφού μεταξύ των άλλων καλείστε να ορίσετε την τύχη των αγροτών μας, την τύχη της παραγωγής τροφίμων στη χώρα μας, αλλά και την τύχη του ελληνικού τρόπου ζωής. Απαιτείστε πριν από κάθε στρατηγικό σχεδιασμό:

1. Άμεσα νομοσχέδιο που να καταργεί την έννοια του οικοδομήσιμου αγροτεμαχίου οποιασδήποτε έκτασης. Μόνο καλλιεργήσιμη γη υπάρχει, δασική και χορτολιβαδική.

2. Η παραγωγή τροφίμων να είναι ελεύθερη από οποιονδήποτε, αρκεί να τηρούνται οι κανόνες παραγωγής τροφίμων.

3. Όποιος παράγει τρόφιμα, μπορεί να τα διαθέσει στο εμπόριο στη φυσική τους μορφή, εκτός ορισμένων περιπτώσεων π.χ. ελιές - λάδι, σταφύλια - κρασί, που μπορεί να διαθέσει και τα δύο.

4. Δεν κρατάει χαρτιά κανένας. Κανένας δεν πληρώνει εισφορές σύνταξης, περίθαλψης κ.λ.π. Όποιος δεν είναι αγρότης, θα πάρει τη σύνταξη από το άλλο του επάγγελμα και του αρκεί, όποιος είναι αποκλειστικά αγρότης, θα του δώσει το κράτος σύνταξη και περίθαλψη.

5. Φόροι, ΦΠΑ, έλεγχοι, εισφορές, κ.λ.π. αρχίζουν με την εμπορία των αγροτικών προϊόντων και τη μεταποίησή τους. Η πρώτη πώληση από τον παραγωγό δεν έχει γραφειοκρατία, δεν έχει βάρη.

6. 'Όποιος εργάζεται σε κτήμα πληρώνεται, χωρίς ο εργοδότης του να πληρώνει εισφορές κ.λ.π. Θα κανονίζεται το μεροκάματο και ο εργαζόμενος θα ασφαλίζεται μόνος του. Αν έχει άλλο επάγγελμα καλύπτεται εργασιακά από την εκεί ασφάλισή του. Αν όχι, υποχρεούται να ασφαλίζεται μόνος του. Στην πράξη αυτό γίνεται και σήμερα.

7. Όλοι οι συνταξιούχοι πρέπει να ενθαρρύνονται να ασχολούνται με τη γη. Ομοίως όλοι όσοι έχουν έκταση στο εξοχικό τους, για να την καλλιεργήσουν.

8. Οι επιδοτήσεις σταματάνε και όλα τα χρήματα πάνε αυστηρά για τη δημιουργία υποδομών, φραγμάτων, λιμνοδεξαμενών, εμφυτεύσεων κτημάτων, δημιουργία σύγχρονων κτηνοτροφικών μονάδων, λιτριβιών, συνεταιρισμών, φορέων εξαγωγών, εκπαίδευσης, τυποποίησης, πιστοποίησης κ.λ.π. Οι επιδοτήσεις θα πάνε για πραγματικές επενδύσεις ανάπτυξης και ανασυγκρότησης.

Το κράτος έχει να χάσει λίγα χρήματα, τα οποία σε λίγο θα τα βγάλει πολλαπλά από την αύξηση της παραγωγής και κυρίως της μεταποίησης, μόνο που θα τα βγάζει εκτός πρώτης πώλησης. Αν ορισμένοι αγρότες πλουτίσουν περισσότερο, δεν πειράζει, αφού από την εργασία τους πλούτισαν. Βούλιαξε η Ελλάδα στο χρέος. Βλέπουμε πλέον ποιοι και πώς πλούτισαν. Ακούστηκε τίποτα για αγρότες με υπερπόντιες εταιρείες, με λογαριασμούς στην Ελβετία;

Όλοι οι παραγωγοί στην ουσία επανέρχονται στην κατάσταση της δεκαετίας του 60, με ελάχιστη έως ανύπαρκτη γραφειοκρατία, εκτός συστήματος εφορίας και ασφαλίσεων, αμέριμνοι και χαρούμενοι, αφοσιωμένοι στη δουλειά τους.

Επανέρχεται ο ελληνικός τρόπος ζωής, και αυτό είναι το σημαντικότερο. Άλλωστε αυτόν εκτιμούσαν πάντα οι τουρίστες μας, περισσότερο και από τον ήλιο μας.

Βασίλης Γκάτσος