![]() |
«Η έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού σώζει ζωές. Στηρίζουμε την πρόληψη με πράξεις – Δωρεάν μαστογραφία στην Ερμιόνη.» |
Αγάπη όλο ζήλεια - Λεωνίδας Βελής/Χρήστος Νικολόπουλος
Σήμερα αφιερώνει η Ειρήνη από Νίκαια :
''οι δυο σας θεατρίνοι σ΄ ένα δράμα''
ΑΝΤΙΟ ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΑ !
Υ.Γ: Μπράβο Ανίκητε, πάλι καθάρισες , μαζί με το ''Τσολιά'' σου και τον ''μικρό παλαιστή'' των επιτυχιών σας.
«Τα κλαψουρίσματα, οι φιοριτούρες και τα κουκλοθέατρα» αποδομούνται και ''σπάζουν'' όταν πρέπει κι εκεί που πρέπει, με διαμαντένιο καλέμι σκαλιστικού αέρος !!!
Ξέρεις εσύ, ξέρουν αυτοί , ξέρουν και οι άλλοι...
καλημέρα σας και καλή σας ακρόαση...
Αγαπητοί συνδημότες.
Αυτός ο παλιός μου συμμαθητής ο Μάκης, αυτός ο ψευτοδημοσιογράφος, παρότι έχει καταδικαστεί με ποινή φυλάκισης από το Τριμελές Εφετείο Ναυπλίου για συκοφαντική δυσφήμηση και εξύβριση προς το πρόσωπό μου για το Βιολογικό της Θερμησίας, συνεχίζει να αναμασάει παλιά δημοσιεύματα.
Τώρα πόσους μήνες έφαγε ποινή φυλάκισης , ας το ομολογήσει ο ίδιος.
Είναι ξεκάθαρο πια ότι άλλος τον βάζει προσπαθώντας να καλύψει τις κλοπές και τις δολιοφθορές που έγιναν μετά την δική μου Δημαρχία.
Πριν αναδημοσιεύσω τα χαρτάκια και τα ντοκουμέντα της εποχής αυτής θα τους φρεσκάρω την μνήμη.
Τον Μάρτιο του 2011 ο τότε Προέδρος της Θερμησίας, Ηλίας Κατσιάβελας, κατέθεσε μήνυση κατ’ αγνώστων στο Αστυνομικό Τμήμα Κρανιδίου για κλοπές και καταστροφές στο Βιολογικό Θερμησίας, οι οποίες έγιναν επί Δημαρχίας του «φιλόσοφου».
Τον Απρίλιο του 2012 ο τότε Πρόεδρος Θερμησίας, Ηλίας Κατσάβελας, κατέθεσε μήνυση για άλλες κλοπές και καταστροφές στον Βιολογικό Θερμησίας, οι οποίες και αυτές έγιναν επί Δημαρχίας του «φιλόσοφου».
Το περίγελο της υπόθεσης είναι ότι ο «φιλόσοφος» τον Απρίλιο του 2012 κάλεσε Δημοτικό Συμβούλιο για να ορίσει επιτροπή για να καταγράψει τις ζημιές και τις κλοπές του Βιολογικού Θερμησίας, μετά από 16 μήνες από το τέλος της Δημαρχίας Λεμπέση!!!!
Τέλος τον Οκτώβριο του 2013 δημοσιεύτηκε φωτογραφία στο Εικονοσκόπιο να σταβλίζονται άλογα μέσα στα κτήρια των μηχανολογικών εγκαταστάσεων του Βιολογικού Θερμησίας και αυτό πάλι επί Δημαρχίας του «φιλόσοφου».
Δηλαδή αυτός ο παλιός συμμαθητής μου ο Μάκης πόσες καταδίκες θέλει για να σταματήσει να προσφέρει εκδούλευση στον «φιλόσοφο»;;;;
Βέβαια ο Μάκης δικαιολογείται γιατί είχε τον «φιλόσοφο» μάρτυρα υπεράσπισής του σε ένα αστικό και σε ένα ποινικό δικαστήριο με εμένα στα οποία καταδικάστηκε. Το μέγεθος της ποινής φυλάκισής του να μας το ομολογήσει ο ίδιος ο Μάκης.
Για του λόγου το αληθές βλέπε δική μου δημοσίευση με όλα τα ντοκουμέντα και τα χαρτάκια στο Εικονοσκόπιο στις 4 Δεκεμβρίου του 2017, κάνοντας κλικ ΕΔΩ , που ίσως αυτοί οι δύο ο «φιλόσοφος» και ο Μάκης τα έχουν λησμονήσει.
Εις το επανιδείν.
Ανάργυρος Λεμπέσης
Δήμαρχος
του τέως Δήμου Ερμιόνης
![]() |
Μια όμορφη εκδήλωση που κρατά ζωντανά τα έθιμα και την πολιτιστική μας ταυτότητα. Μέσα σε ένα γιορτινό και γεμάτο νοσταλγία κλίμα, μικροί και μεγάλοι αναβιώσαμε το έθιμο με σεβασμό στην παράδοση και αγάπη για τον τόπο μας! Η Ερμιόνη, με την ιστορία και τη ζωντάνια της, δείχνει ξανά πως ξέρει να τιμά το παρελθόν και να χτίζει το μέλλον με ενότητα και πολιτισμό! |
![]() |
Κατά τα τέλη Αυγούστου οι ψαράδες έδεναν 2-3 δεμάτια κλαριά και τα πόντιζαν με μία άγκυρα και ένα καλαδούρι 100 μέτρα περίπου από τη σκάλα του Λευκόλιθου στο Γκουριμέσι. Τα πόντιζαν έτσι, ώστε τα κλαριά να στέκουν περί τα 7-8 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στα σύρτια αρέσει να πηγαίνουν στη σκιά που κάνουν τα κλαριά και, κατά μερικούς ψαράδες, να γλύφουν τη γλίτσα που με τον καιρό πιάνουν τα κλαριά.
Ο Σεπτέμβριος λοιπόν ήταν αφιερωμένος στο ψάρεμα των συρτιών αλλά για τα πιτσιρίκια το πρόβλημα ήταν πού θα βρούμε βάρκα. Το 1960 - 1965 η σταθερή παρέα μας που "όργωνε" τα Μαντράκια ήταν ο αείμνηστος φίλος Νάργος Φασιλής, Κωσταντής Νίκας, Γιώργος Μουρμούρης, Αγγελής Αραπάκης και ο γράφων, με πιο μαγγιώρο στο ψάρεμα τον Γιώργο. Είχαμε το προνόμιο να διαθέτουμε πρόσβαση σε δύο βάρκες: Του μπάρμπα Γιώργη Νίκα και του μπαρμπα Σταμάτη Αραπάκη τη θρυλική "ΣΑΝΤΡΑ" την οποία ακόμη διατηρεί σε άριστη κατάσταση ο Παναγιώτης. Η "ΣΑΝΤΡΑ" ήταν η ωραιότερη και πρακτικότερη μικρή βάρκα που φτιάχτηκε ποτέ, από τον αείμνηστο φίλο Λάζαρο Οικονόμου (Λούη). Αλλά λεπτομέρειες για αυτές τις βάρκες μια άλλη φορά. Χρησιμοποιούσαμε συρτή με μεγάλο αγκίστρι και για δόλο ζώρες και μελάνια χταποδιών. Ρίχναμε τη συρτή και με τα κουπιά κάναμε μεγάλους κύκλους γύρω από τα δέματα, με μικρή ταχύτητα, ώστε το δόλο να μην ξενερίζει. Γυρίζαμε με 4-5 σύρτια πολύ μεγάλα από 3 έως 7 κιλά! Το πρόβλημα ήταν το πώς θα το φέρουμε πάνω. Τράβαγε με τέτοια δύναμη που η τρίχα χτύπαγε σαν χορδή κιθάρας. Παίρναμε αμέσως 2-3 στροφές στον σκαρμό, με τα κουπιά ακολουθούσαμε το σύρτι και στα γρήγορα τραβάγαμε ένα δύο μέτρα τρίχα, και πάλι στροφές στον σκαρμό. Η τρίχα έμπαινε στο κρέας. Από τον πόνο μπορεί να αφήναμε την τρίχα και να μας έπαιρνε τη συρτή, γι' αυτό την άκρη της την δέναμε γερά στον σιδερένιο κρίκο της πρύμης ή σε καμιά φουρκάδα. Μπορεί να κάναμε και 10 λεπτά να ανεβάσουμε ένα μεγάλο σύρτι. Αν είχαμε απόχη το ανέβασμα στη βάρκα ήταν εύκολο. Χωρίς απόχη, ένα στα τρία σύρτια το χάναμε. Ξαγκιστρωνόταν. Μόλις ρίχναμε το σύρτι στο αμπάρι γινόταν ο χαμός. Με ένα κοπάνι προσπαθούσαμε να το αποτελειώσουμε, αυτό πήδαγε, μπλεκόταν με την τρίχα της συρτής, αίματα παντού. Το ψάρεμα ξεκινούσε κατά τις 5 το απόγευμα και τις περισσότερες φορές ξεχνιόμαστε μέχρι που βράδιαζε για τα καλά. Και μετά στο σπίτι τηγανητό σύρτι με δεντρολίβανο και σβήσιμο με ξύδι, ή την άλλη μέρα πλακί στο φούρνο του μπαρμπα Παντελή και της Στάσας. Άλλα χρόνια τότε..... Βασίλης Γκάτσος |
Ο Βουλευτής Αργολίδας της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιάννης Ανδριανός κατέθεσε Αναφορά στη Βουλή προς Υπουργούς Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Σταύρο Παπασταύρου, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κ. Κωνσταντίνο Τσιάρα και Τουρισμού κ. Όλγα Κεφαλογιάννη με θέμα κοινή επιστολή 11 Δημάρχων, μεταξύ των οποίων και των Δημάρχων Επιδαύρου, Ερμιονίδας και Ναυπλιέων, για τον σχεδιασμό ίδρυσης 5 Περιοχών Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών (ΠΟΑΥ) στον Αργοσαρωνικό.
Βασίλης Γκάτσος |
![]() |
Το πρώτο Art Camp στην Ερμιονίδα, είναι γεγονός
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() |
Περί το 1960 - 1965 μπροστά στον παλαιό μώλο υπήρχαν, μάλλον εκ κατασκευής του ριγμένα, λίγα μπλόκια και μεγάλες πέτρες. Εκεί μπαινόβγαιναν μικρές στήρες που ξαφνικά ορμούσαν στο δόλωμα. Και άντε να τις ανεβάσεις με το καλάμι και το μικρό αγκίστρι.
Στον Αγιογιάννη, μπροστά από το σπίτι της Μαρκώς (παλιό οστεοφυλάκιο του νεκροταφείου) υπάρχει μια αποχή που έχει σχηματιστεί από τα αρχαία τείχη που έχουν διαλυθεί μέσα στη θάλασσα. Αν βουτήξεις με μασκα θα διαπιστώσεις ότι σχηματίζονται σπηλιές μικρές που το στόμιό τους είναι συνήθως μια σχισμή. Αυτό σε βάθος περί τα 5 μέτρα. Δεν φαίνονται στην επιφάνεια της αποχής. Πρέπει να βουτήξεις βαθύτερα και, ερχόμενος σύριζα με τον βυθό προς την αποχή, θα τις εντοπίσεις. Βλέπαμε λοιπόν ξαφνικά να βγαίνει αργά αργά μια στήρα ή ροφός πάνω από 10 κιλά και να χάνεται στα βαθιά. Άλλοτε ερχόταν από τα βαθιά, πλησίαζε και ζύγιαζε το σώμα της να περάσει πλαγιαστά από τη μικρή σχισμή - στόμιο της σπηλιάς της. Το ίδιο συνέβαινε και στην βαθύτερη αποχή στη πρώτη μπανιέρα του Μπιστιού με δύο τρεις ροφούς. Όνειρο να τις πιάσουμε με το πρωτόγονο τότε ψαροντούφεκο που όμως ποτέ δεν το καταφέραμε. Θυμάμαι όταν το έλεγα του Λούη και μου έλεγε γελώντας: "Ποιες; Τις στήρες του Αγιαννιού; Τις γνωρίζω .... προσωπικώς πάππου προς πάππου!". Άλλα χρόνια τότε ..... Βασίλης Γκάτσος |
![]() |
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Περί το 1962: Από τη γλύφα στο Κρόθι μέχρι τον παλιό μώλο, στα ρηχά, υπήρχαν χιλιάδες σπάροι. Όταν ο ήλιος έγερνε, κατά κοπάδια έτρωγαν στον βυθό και λαμπύριζαν σαν μικρά καθρεφτάκια. Με τον αγαπητό φίλο Γιώργο Μουρμούρη με τα καλάμια, πότε στο Κρόθι - όπου πιάναμε και μικρά λιγδάκια - κυρίως όμως στο κρηπίδωμα κοντά στη στροφή προς Κρανίδι - φέρναμε πάνω τον ένα σπάρο μετά τον άλλο, με δόλο απλό προζύμι. Και δεν είμαστε μόνοι. Δίπλα μας άλλα πιτσιρίκια με τα καλάμια και οι σπάροι ατέλειωτοι.
Άλλα χρόνια τότε ..... |
![]() |
Γράφει ο Βασίλης Γκάτσος
Δεκαετία 1960: Στα φύκια και την πράσινη γλίτσα που έπιαναν τα μπλόκια του κρηπιδώματος και ιδιαίτερα τα μπλόκια του παλιού μώλου, μιλιούνια η μικρές γαρίδες. Σέρνοντας στα γρήγορα μία απόχη, λοξά ως προς τα μπλόκια και λίγο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας κάθε τόσο την αναποδογύριζες και μέσα από ένα μικρό σωρό φύκια πηδούσαν να φύγουν σωρό οι γαρίδες, μερικές φορές περισσότερες από τα φύκια. Το καλύτερο δόλωμα για όλα τα ψάρια.
Για τους Λιμανιώτες, γιατί οι Μαντρακιώτες είχαμε σωρό τις καρτσίνες που πρωί πρωί ή λίγο πριν δύσει ο ήλιος ανέβαιναν πάνω στις μισο βυθισμένες πέτρες των μαντρακιών να λιαστούν. Τόσες πολλές που πολλές φορές δεν έβλεπες τίποτα από την επιφάνεια της πέτρας. Άλλα χρόνια τότε .... |
![]() |
Ήταν μια Κυριακή γύρω στο 1964. Μετά την εκκλησία, γύρω στις έντεκα πήγαμε με τον Κωσταντή, ποιον άλλονε τον Νίκα, να πάρουμε τη βάρκα του πατέρα του από το Λιμάνι να την φέρουμε στα Μαντράκια. Ο καιρός κάλμα, καθρέφτης η θάλασσα. Βάλαμε τη Φάρμαν στο ρελαντί να κάνουμε και τη βόλτα μας.
Είχαμε απομακρυνθεί καμιά πενηνταριά μέτρα από το μώλο που πιάνουν τα καράβια της γραμμής και ξαφνικά πέφτουμε σε ένα τεράστιο κοπάδι, θα ήταν πάνω από 500 κομμάτια, λαυρακιών που αμέριμνα είχαν ανέβει στον αφρό και κινούνταν νωχελικά σαν κεφαλόπουλα. Μόλις πλησίασε η βάρκα βούτηξαν όλα ήσυχα ήσυχα, έπιασαν βυθό και άλλαξαν πορεία. Είχαμε ακούσει για τα λαυράκια του Λιμανιού, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Το καθένα ήταν από τρία ως δέκα κιλά! Μιλάμε για θηρία! Πολλοί ψάρευαν το βράδυ για λαυράκια μα ο πιο φανατικός ήταν ο κυρ Παναγιώτης ο Φασιλής, ο κουρέας. Όταν πήρε σύνταξη, ψάρευε στην άκρη του μώλου, εκεί που πιάνει το πλοίο της γραμμής, αλλά ξεχνιόταν απορροφημένος, γι' αυτό έβαζε ένα ξυπνητήρι - καμπάνα που ακουγότανε σ' όλο το λιμάνι. Άλλα χρόνια τότε ...... Βασίλης Γκάτσος |
![]() |
Δεκαετία 1950: Το βράδυ ρίχναμε μια πετονιά με χοντρή τρίχα, παλιά σπάγκο, και μεγάλο αγκίστρι. Εμείς βάζαμε δόλωμα ένα κομμάτι σάπιας ρέγκας, αν και το σύνηθες ήταν ζώρες και μελάνια χταποδιών.
Η κατανάλωση ρέγκας και σαρδέλας ήταν παλιά πολύ μεγάλη. Ήταν φυσικό στο μαγαζί μας να ξέμεναν ένα δύο κιβώτια ρέγκας που λόγω ζέστης το καλοκαίρι και μικρής κατανάλωσης να μην ήταν για πούλημα. Ήταν περιζήτητες από τους ψαράδες για δόλωμα στους κιούρτους και για μαλάγρα για όσους ρίχνανε δυναμίτια. Πετάγαμε την πετονιά στα βαθιά και την δέναμε στους πασσάλους που είχαν για δέστρες τα μαντράκια, ιδιαίτερα του Τροκαντερού. Πρωί πρωί σηκώναμε και μια στις τρεις πιάναμε μεγάλο μουγγρί, από 2 έως και 5 κιλά. Αυτό το ψάρεμα δεν το έκαναν οι ψαράδες ούτε τα παιδιά. Το έκαναν από παράδοση ορισμένα σπίτια που είχαν το κέφι, γιατί το μουγγρί το έκαναν πηχτή και το έβαζαν για να κρυώσει στα πάνω παράθυρα του σπιτιού τον χειμώνα. Πού ψυγεία τότε. Την πηχτή με μουγγρί ή σφυρίδα, την θεωρούσαν επίσημο εκλεκτό φαΐ και το ετοίμαζαν για επισκέπτη εκλεκτό, ή άνθρωπο που ερχόταν για να κλείσει μια σοβαρή συμφωνία, έμπορο σφουγγαριών, ναυπηγό κ.λ.π. Συνήθεια πολύ πολύ παλιά. Τελευταίος "ψαράς" η αγαπητή Γιάννα Κομμά, η νοσοκόμα. Το Ιατρείο περί το 1970 ήταν στα Μαντράκια και η Γιάννα έριχνε κάθε τόσο την πετονιά της το βράδυ και όταν έπιανε μουγγρί το έφερνε θριαμβευτικά στην αυλή μας προς επίδειξη .... κατορθώματος! Άλλα χρόνια τότε...... Βασίλης Γκάτσος |
![]() |
Αυτή η νέα καταδίκη του Σταμάτη Δαμαλίτη, προστίθεται σε μια σειρά από τις καταδικαστικές αποφάσεις που του έχει επιβάλλει η Ελληνική Δικαιοσύνη, τόσο για εξύβριση μέσω διαδικτύου, όσο και συκοφαντική δυσφήμιση, μέσω διαδικτύου κατ’ εξακολούθηση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, για μια ακόμα φορά η Ελληνική Δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της απέναντι στις συκοφαντίες και τις ύβρεις τις οποίες είχε εκτοξεύσει μέσω διαδικτύου εναντίον του Δημάρχου Ερμιονίδας κ. Γιάννη Γεωργόπουλου, ο καθ’ έξιν συκοφάντης Σταμάτης Δαμαλίτης. Πλέον όλοι οι Δημότες της Ερμιονίδας έχουν αντιληφθεί, ότι ο συγκεκριμένος κατ’ επανάληψη καταδικασμένος συκοφάντης και υβριστής, το μόνο που κάνει είναι μέσω του ιστολογίου του, να συκοφαντεί την Δημοτική Αρχή με ασύστολα ψεύδη και ύβρεις. Γραφείο Τύπου "ΔΥΝΑΤΗ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ" |
![]() |
Στην παρακάτω διεύθυνση μπορείτε να διαβάσετε για το αυγοτάραχο Αιτωλικού και το μέλλον του, αλλά κυρίως τι εστί το επιχειρείν και καινοτομείν, που έχουν κάνει φτερά προ πολλού από την Ερμιονίδα των αγροτεμαχίων:
Είχαν φέρει στη λιμνοθάλασσα μάστορα από το Μεσολόγγι, δεν θυμάμαι αν τότε την εκμεταλλευόταν ο Συνεταιρισμός Αλιέων ή ο ρέκτης Μιχάλης Κούστας. Συγχρόνως έστελναν με ειδικό βυτίο ζωντανά χέλια στην Ιταλία, τα οποία συγκέντρωναν σε ένα κλωβό στο λιμάνι Ερμιόνης. Μιά μέρα σκίστηκε το δίχτυ του κλωβού και γέμισε το λιμάνι χέλια. Με τον αγαπητό φίλο Γιώργο Μουρμούρη, πιτσιρικάδες, με τα καλάμια τρέχαμε το μώλο πάνω κάτω σαν τρελοί πιάνοντας χέλια! Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, αλλιώς και τα πιτσιρίκια! Αρχές αλησμόνητης δεκαετίας 1960. Το αυγοτάραχο εξαιρετικό, το αγοράζαμε από το Παντοπωλείο του Γιωργάκη του Μερτύρη. Βασίλης Γκάτσος |
Το παρακάτω μας αφορά, αφορά την υγεία μας και φυσικά τη ΔΕΥΑΕΡ.